Minęło prawie 13 minut krętej, pełnej autorefleksji konferencji prasowej, zanim Luis de la Fuente przeszedł do sedna.
To nie brak chęci, brak doświadczenia, eksperymentowania – czy jakiekolwiek inne koło ratunkowe rzucone przez media – nie mogło wyjaśnić utraty kontroli w drugiej połowie porażki Hiszpanii z Kolumbią 1:0. Wszystko sprowadzało się raczej do jednego przeciwnika, który miał talent do wywrócenia meczu do góry nogami.
„James Rodriguez” – oznajmił główny trener Hiszpanii. „To on zrobił różnicę”.
Minęły zaledwie trzy lata, odkąd były Galactico zaszczycił swoją obecnością scenę Premier League, a Rodriguez już sprawia wrażenie nazwiska z mglistej przeszłości.
Mikel Merino próbuje powstrzymać Rodrigueza (Justin Setterfield/Getty Images)
Był zawodnikiem, który przez dwadzieścia kilka lat ledwo mógł poruszać się bez fanfar. Miliardy były świadkami jego kultowego przełomu na Mistrzostwach Świata 2014 w Brazylii, ale bezceremonialne zakończenie początkowo ekscytującego pobytu w Evertonie spowodowało, że zainteresowanie złotym chłopcem Kolumbii zaczęło spadać.
Potem nastąpił pospiesznie uzgodniony transfer Al-Rayyana do Katarskiej Ligi Gwiazd, po czym krótka przerwa w greckiej piłce nożnej również się pogorszyła, ponieważ problemy z kontuzjami i zawyżone płace zmusiły Olympiakos do zwolnienia go. Teraz w Sao Paulo, gdzie w zeszłym sezonie znalazł się w najwyższej klasie rozgrywkowej, jego kariera klubowa nadal dobiega końca.
Jednak niezależnie od sprawności i formy, żółty Kolumbia zawsze budzi w sobie talent. Chociaż Rodriguez tego nie zrobił bezpośrednio przyczynił się do wczorajszego zwycięstwa, jego 45-minutowy występ podkreślił iskrę, którą wciąż może wnieść do stale poprawiającej się drużyny.
Szczególnie po ponurej pierwszej połowie to jego mocne uderzenie z dystansu zszokowało wrzącą publiczność do działania, przyjmując piłkę w czasie i przestrzeni od Daniela Munoza i bez namysłu posyłając strzał w kierunku bramki Alexa Ramiro.
Zarówno Luis Diaz, jak i Mateo Cassierra podnieśli ręce w górę, a na trybunach wystrzeliła flara — był to przebłysk inspiracji, który zdawał się zapalić tę okazję.
Podobnie jak Diaz, który w dużej mierze pozostawał odizolowany w meczu z Pedro Porro w nudnej pierwszej połowie, za każdym razem, gdy Rodriguez odbierał piłkę, czuć było namacalne podekscytowanie. To właśnie ci dwaj gracze połączyliby siły, aby osiągnąć decydujący cel.
Gdy hiszpański atak załamuje się, Rodriguez otrzymuje piłkę w wolnej przestrzeni. Po raz kolejny to klarowność i szybkość myślenia wyróżniają 10-tkę, która potrzebuje zaledwie dwóch sekund na ocenę swoich opcji, rotację i wykonanie idealnie wyważonego podania, aby Diaz mógł gonić.
W trzeciej klatce Diaz okrąża Dani Vivian, wylatując z goleni w typowo intensywny sposób, po czym podaje dośrodkowanie w tylny słupek, aby Munoz mógł rzucić się na bramkę i zdobyć bramkę.
Zawrotny ruch i dramatyczne, akrobatyczne wykończenie obrońcy Crystal Palace, ale to Rodriguez strzelił gola, którego pragnęła podekscytowana, kolorowa publiczność ze wschodniego Londynu.
Oprócz momentów zmieniających grę, Rodriguez przypominał widzom o swoich schludnych akcentach także w głębszych obszarach gry; pomagając połączyć kilka podań szybkimi nogami w ciasnych przestrzeniach i stale zapraszając najbliższego członka drużyny do gry.
„Naprawdę dobrze zinterpretował grę” – kontynuował De la Fuente. „W drugiej połowie byliśmy nieco bardziej otwarci niż zwykle, a szczególnie gdy od razu nawiązał kontakt z Luisem Diazem, naprawdę nas skrzywdził”.
Choć może nie pochwalił się wybuchowością z poprzednich lat, Rodriguez pokazał, że jest tym, który wydobędzie ją z reszty.
Dzięki kolejnemu zwycięstwu Kolumbia przedłużyła dwuletnią passę bez porażki do 20 meczów, pokonując po drodze Brazylię, Niemcy, a teraz także Hiszpanię. Główny trener Nestor Lorenzo wygrał 12 ze swoich 17 meczów i wygląda na to, że przyjął już solidny system 4-2-3-1, który chroni środek boiska i szybko uderza skrzydłami w przerwie.
W wywiadach po meczu nazywany jest czule „El Professor” (Profesor), a wokół niego panuje atmosfera pewności siebie i spokoju, co pozwala na rozsądną ocenę po bardziej szalonych pytaniach z sali.
„James to świetny gracz, bardzo wyjątkowy” – powiedział. – Pomyśleliśmy, że byłoby idealnie, gdyby wszedł na drugą połowę i spisał się naprawdę dobrze.
„Wszyscy wiemy, co ma do zaoferowania, nie dziwi mnie to. Miejmy nadzieję, że będzie mógł teraz częściej grać w klubie i dołączyć do reprezentacji narodowej po 90 minutach spędzonych w drużynie.
Rodriguez oklaskuje kibiców po zwycięstwie swojej drużyny nad Hiszpanią (Warren Little/Getty Images)
W wieku 32 lat Rodriguez powinien mieć jeszcze sporo w zbiorniku. To, co na londyńskim stadionie wydawało się eksplozją przeszłości, w rzeczywistości przypomniało, że świecąca gwiazda Kolumbii nie do końca się wypaliła i nadal niesie nadzieje swojego narodu przed tegorocznym Copa America.
Z każdym kolejnym zwycięstwem narasta cichy optymizm.
„Wiemy, że odzyska sprawność, ponieważ dzięki drużynie narodowej czuje się w wyjątkowy sposób” – podsumował Lorenzo. „Wszyscy w Kolumbii o tym wiedzą”.
(Zdjęcie na górze: Sebastian Frej/MB Media/Getty Images)
