SALT LAKE CITY — Niecałe dwa tygodnie temu drużyna Dayton pokonała Virginia Commonweath, pokonując 17-punktowy deficyt. Flyers nigdy nie wpadli w panikę. Bronili się. Mają przystanki. Zachowywali spokój, gdy sytuacja wydawała się ponura. Oddawali strzały, kiedy było to istotne.
W listopadzie Dayton rozpoczął Charleston Classic pokonując LSU. Na dziewięć minut przed końcem Flyers prowadzili 15 punktami. Jednak bronili się maniakalnie przez cały odcinek, zaczęli strzelać ofensywnie i wrócili, aby odnieść jedno z tych zwycięstw poza konferencją, których zawsze wymaga komisja selekcyjna turnieju NCAA.
Siódmy rozstawieni Flyers najwyraźniej wzruszyli ramionami po czwartkowym zwycięstwie 63-60 w pierwszej rundzie nad 10. rozstawioną Nevadą i awansowali do 32. rundy turnieju NCAA. Świętowanie po ostatniej syrenie było szalone. Radość z przetrwania i awansu w Wielkim Tańcu była namacalna. Ale chociaż oszołomili prawie wszystkich zaciekłością i śmiałością wielkiego wiecu, nie zaskoczyli samych siebie.
„W takich momentach jesteśmy najbliżej” – powiedział obrońca Dayton Koby Brea. „Myślę, że byliśmy w takich sytuacjach kilka razy w tym roku, więc kiedy nam się to przydarzy, czujemy się komfortowo. Kiedy patrzymy na naszego kapitana, naszego trenera, widzimy, że się nie martwi. Widzimy, że wierzy w nas i że wierzy we wszystkich, począwszy od ostatniego zawodnika na ławce rezerwowych. W takich chwilach wierzymy w siebie i ufamy sobie”.
Dayton zakończył mecz z Nevadą 8 z 19 rzutów za trzy punkty. (Rob Gray / USA Today)
W czwartek w dużej mierze pozbawiony naprawdę świetnych meczów Dayton i Nevada zapewniły być może mecz dnia, a nie Kentucky i Oakland. Ale nie doszłoby do tego punktu, gdyby Flyers nie powstali z przysłowiowej śmierci. Mówiąc najprościej, wyglądały na gotowe. Nie grali dobrze i nie strzelali. Po drugiej stronie nie zatrzymywali się, co doprowadziło do tego, że strażnik z Nevady, Kenan Blackshear, dostał prawie wszystko, czego chciał.
Na siedem minut przed końcem Nevada prowadziła 56-39, prawie kończąc sobotni potencjalny pojedynek w drugiej rundzie z rozstawioną z numerem 2 Arizoną, która wcześniej tego dnia pokonała Long Beach State. Jednak podczas tej narady na żądanie gracze Dayton zwrócili uwagę na głównego trenera Anthony’ego Granta. Podczas gdy tłum w Delta Center wibrował fanami Nevady, a asystenci Dayton szczekali instrukcje, Grant był spokojny. Ustalił, co chce dobiec po przerwie na żądanie i powiedział swoim chłopakom, aby przejmowali grę jedno posiadanie na raz.
Grant wiedział, że jego gwiazda, potencjalny wybór w pierwszej rundzie NBA DaRon Holmes II, nie grał dobrze do tego momentu. Wiedział również, że jego zespół nie strzela dobrze i że prawo średnich w pewnym momencie musi obrócić się na korzyść ich drużyny. Oczywiście, nawet biorąc pod uwagę te wskaźniki, niewielu mogło przewidzieć, że Dayton zdobędzie 24 z ostatnich 28 punktów w meczu. Ta część była szalona. Grant i jego zespół wiedzieli jednak, że są w stanie uciec i przynajmniej dać sobie szansę w ostatnich chwilach.
„Nie wiesz, jak zareagujesz, dopóki to się nie stanie” – powiedział Grant. „Kiedy przeszliśmy przez to po raz pierwszy, pomyślałem, że to pomogło naszemu zespołowi. To był rodzaj rosnącego doświadczenia dla naszego zespołu, móc przejść przez takie doświadczenie i nadal móc zwyciężyć. Kiedy robisz to raz, a co dopiero dwa razy, zwiększa to pewność siebie, prawda? Każdy sezon opowiada o doświadczeniach, przez które razem przechodzicie. Wszystkie te doświadczenia mają nas doprowadzić do punktu, w którym jesteśmy w tym turnieju. Jako zespół czasami schodzimy na boczny tor, a czasami tracimy charakter. Myślę jednak, że to, co ten zespół regularnie osiągał, to pokazywanie poziomu stanowczości, odporności i charakteru, które doprowadziły nas do tego punktu.
Właśnie dlatego Grant planuje planować trudnych przeciwników poza konferencją, tak aby jego zespół miał poziom doświadczenia pozwalający mu poradzić sobie w każdych okolicznościach. Dzięki temu powstał zespół, który jest mocny w momentach, w których ma to największe znaczenie. Flyers mają talent na poziomie supergwiazdy w postaci Holmesa, który w czwartek w najważniejszych momentach był najlepszym zawodnikiem na parkiecie. Mają twardych, atletycznych obrońców, którzy bronią, radzą sobie z piłką i powalają strzały. Brea i Nate Santos to wszechstronni gracze, którzy strzelają piłką, charakteryzują się długością i atletyzmem.
Ale Holmes jest barometrem. Skończył z 18 punktami i dziewięcioma zbiórkami w meczu przeciwko Nevadzie, mimo że przez większą część wieczoru miał problemy. Kiedy wyrównał po obu stronach, przejął grę, a Nevada nie miała żadnych odpowiedzi.
„Nigdy nie mieliśmy wątpliwości” – powiedział Holmes. „Dużo przegrywaliśmy i wiedzieliśmy, że przegrywamy. Być może w przeszłości zdarzały się sytuacje, w których poniżaliśmy się lub kłóciliśmy na podłodze. Ale ostatecznie ten zespół jest inny. Wiemy, że mamy siebie i to się liczy. Jeśli chcesz wygrywać ważne mecze, musisz trzymać się razem i to właśnie zrobiliśmy dziś wieczorem.
(Górne zdjęcie DaRona Holmesa II: Rob Gray / USA Today)
