Tak, kolejna kolumna Pochettino. Pięć lat od jego zwolnienia nadal jest coś do powiedzenia

W 2019 roku wydarzyły się trzy rzeczy, które wyznaczyły kurs na współczesną przyszłość Tottenhamu Hotspur.

Najpierw otwarcie nowego stadionu 3 kwietnia, potem porażka w finale Ligi Mistrzów z Liverpoolem 1 czerwca i wreszcie zwolnienie Mauricio Pochettino 19 listopada.

W 2019 roku klub przeszedł transformację, wkraczając w nową dekadę nie do poznania po tym, jak zaczęła się w tamtym roku. To był rok, który stworzył nowoczesny Tottenham i nic, co wydarzyło się w jego życiu od tego czasu – żadnego zatrudniania, żadnego zwolnienia, nawet sprzedaży Harry’ego Kane’a – nie może się nawet w najmniejszym stopniu równać.

Możesz rozpatrywać dowolne z tych trzech wydarzeń oddzielnie, ale gdy połączysz je wszystkie, otrzymasz trzy boki tego samego trójkąta. Zwolnienie Pochettino ma sens tylko dlatego, że Tottenham zmienił stadion, a kilka miesięcy wcześniej przegrał finał Ligi Mistrzów.

Jestem pewien, że niektórzy czytelnicy powiedzą: nie, proszę, wszystko tylko nie to. Wszystko, tylko nie kolejna zamyślona refleksja na temat epoki Pochettino. Wszystko, byle nie ponowne rozpatrywanie wydarzeń z 2019 roku lub strategicznych wyborów dokonanych wówczas przez klub. Wszystko, byle nie kolejna dyskusja na temat letniego okna transferowego 2019 i tego, czy Tanguy Ndombele i Giovani Lo Celso byli niewłaściwymi zawodnikami, czy też właściwymi graczami w niewłaściwym czasie. Wszystko, tylko nie to. Z pewnością fani Spurs wycierpieli ostatnio wystarczająco dużo. Porażka z Ipswich Town miała miejsce zaledwie dziewięć dni temu.

A jednak pomimo tego, ten piąty Pochiversary nadal jest wart upamiętnienia. Niezależnie od tego, czy chcesz o tym myśleć, czy nie, jest to nadal realne, nieunikniony cień, dźwięk wciąż dzwoniący w Twoim uchu. Należy się z tym zmierzyć i zrozumieć, nawet jeśli wydaje się to patrzeniem bezpośrednio w słońce.

Jak w ogóle zacząć oceniać tak duże wydarzenie? Najprościej byłoby przyjrzeć się temu, co Tottenham osiągnął w ciągu pięciu lat, odkąd zwolnił swojego największego menedżera współczesności. A odpowiedź, szczerze mówiąc, nie jest zbyt duża.

Najlepszym wynikiem Spurs w lidze w ciągu ostatnich pięciu lat było czwarte miejsce w sezonie 2021–2022, kiedy Antonio Conte przybył w listopadzie i następnie zapewnił drużynie awans do czołowej czwórki w tabeli, ale przy tym wypalił ją. W zeszłym sezonie zajęli piąte miejsce, tracąc pod koniec kampanii. Nigdy jednak nie byli tak konsekwentni i konkurencyjni w lidze. Z pewnością nie ma to nic w porównaniu z wynikami pod wodzą samego Pochettino (piąte, trzecie, drugie, trzecie, czwarte).

A co z filiżankami? Spurs w ciągu ostatnich pięciu lat dotarli przynajmniej do jednego finału, w Pucharze Carabao w 2021 roku. Można ci wybaczyć, jeśli nie pamiętasz tego tak wyraźnie, jak powinieneś. Został rozegrany przed zaledwie kilkoma tysiącami fanów na Wembley, na początku wygaśnięcia obostrzeń związanych z pandemią. Miało to również miejsce pod koniec tygodnia, w którym Tottenham zapisał się do Europejskiej Superligi, zwolnił Jose Mourinho, mianował Ryana Masona, a następnie wycofał się z Europejskiej Superligi. Poczułem się prawie jak po wydarzeniu.

Poza tym? Pod wodzą Conte w 2022 roku Spurs dotarli do półfinału Pucharu Ligi. Od sześciu lat w Pucharze Anglii nie zrobili nic godnego uwagi. Pod wodzą Pochettino przegrali dwa półfinały, z Chelsea w 2017 roku i Manchesterem United rok później. Obie porażki były bolesnymi porażkami, które pozostawiły uczucie frustracji. Ale przynajmniej tam dotarli.

A w Europie? Od czasu zwolnienia Pochettino Spurs mieli dwa całkowicie niezapomniane występy w Lidze Mistrzów. Pierwsza, którą rozpoczął sam Pochettino, zakończyła się eliminacją do 1/8 finału z RB Lipsk w 2020 roku, tuż przed pandemią. Druga, pod wodzą Conte, zakończyła się zastąpieniem przez niego Dejana Kulusevskiego Davinsonem Sanchezem i momentem, w którym stracił wiarę publiczności. Spurs przegrali 1:0 z AC Milan w ostatnich 16 spotkaniach, nie robiąc żadnego wrażenia na remisie. To sprawiło, że zacząłeś się zastanawiać, jaki jest w ogóle sens powrotu do tych zawodów.

ZEJDŹ GŁĘBEJ

Dlaczego Tottenham ciągle traci pierwszego gola w meczach Premier League?

Złóż to wszystko razem i suma nie jest zbyt duża. Oczywiście ostatnie pięć lat nie było zwykłym schodzeniem z boiska. Pandemia uderzyła w najgorszym możliwym momencie, niecały rok po otwarciu nowego stadionu. Kosztowało ich to szacunkowo 200 milionów funtów (250 milionów dolarów) utraconych przychodów przed całkowitym ponownym otwarciem stadionu w sierpniu 2021 roku. Chociaż pandemia wpłynęła na kluby na każdym szczeblu, była ona szczególnie bolesna dla tego, który właśnie otworzył nowy stadion o wartości 1,2 miliarda funtów i był opierając się na zwiększonych dochodach z dni meczowych.

Ale to coś więcej niż tylko historia o pechu. A 19 listopada 2019 r. to coś więcej niż tylko wymiana jednego menedżera na drugiego. Na tym etapie zmiana była konieczna i nieunikniona. Nastroje w klubie zostały zepsute po porażce z Liverpoolem. Nikt nie wrócił z okresu przygotowawczego z jakimkolwiek entuzjazmem i motywacją. Zespół się zestarzał, a letnie nabytki (w tym Ndombele i Lo Celso) przybyły za późno, aby coś zmienić. Gracze mieli dość, a Pochettino stracił energię. Mleko zsiadło i Daniel Levy niewiele mógł zrobić, aby znów było dobre.

Niektórzy fani twierdzą, że Pochettino należało wspierać i zatrzymać, ale momentem, aby go wesprzeć było lato 2017 lub 2018. Cały projekt Pochettino skutecznie zakończył się piłką ręczną Moussy Sissoko w Madrycie. Z perspektywy czasu rozsądniej byłoby rozstać się tego wieczoru, wygrać lub przegrać. Zakończenie go sześć miesięcy później było błogosławieństwem dla obu stron.

Pochettino próbuje teraz poprowadzić USMNT do sukcesu w Pucharze Świata (Simon Barber/Getty Images)

Być może błąd nie polegał na zwolnieniu Pochettino, ale na odrzuceniu logiki Pochettino. To było coś więcej niż tylko zmiana na stanowisku kierowniczym, to był zwrot w całej strategii organizacji. Po pięciu latach cierpliwości i organicznego budowania Tottenham zaczął działać inaczej. Właśnie otworzyli najlepszy nowoczesny stadion w światowej piłce nożnej. Właśnie dotarli do finału Ligi Mistrzów. Postrzegali siebie jako „superklub” i chcieli zgodnie z tym postępować. Jak lepiej osiągnąć te cele, niż zastąpić menedżera Jose Mourinho?

Przez ten pryzmat można spojrzeć na wiele wydarzeń w Tottenhamie w ciągu ostatnich pięciu lat. Dokument Amazona, Europejska Superliga, nominacja Fabio Paraticiego, a potem Conte – to posunięcia klubu, który chce być jednym z największych w Europie.

Wydaje się, że dopiero w ciągu ostatnich 18 miesięcy Tottenham przypomniał sobie, jak w ogóle dotarł do 2019 roku. Powołanie Ange Postecoglou w 2023 roku było próbą powrotu do części wartości epoki Pochettino. Powołanie menadżera, dla którego ta praca była szczytem kariery, a nie wypłatą po wcześniejszych osiągnięciach. Próbuję grać w taki styl futbolu, jaki chcieli oglądać kibice. Generowanie jedności pomiędzy zawodnikami, kibicami i klubem, której brakowało.

W punktach pod Postecoglou można wyczuć powrót energii i wspólnoty, ale ostatnio było wiele chwil – zwłaszcza w Ipswich – gdy zespół poniósł porażkę i wydawało się, że cały niepokój i frustracja z ostatniego meczu pięć lat wypłynęło na powierzchnię. Nikt nie wie, jak potoczy się era Postecoglou, ale nie ma szans, jeśli gracze, decydenci i kibice nie wykażą się cierpliwością.

Pytanie brzmi, czy przez ostatnie kilka lat wszyscy byli zbyt niespokojni, aby spróbować. Czy jest jakaś szansa na powrót na ścieżkę, którą skręcili pięć lat temu?

ZEJDŹ GŁĘBEJ

Właściciele Premier League: kto zainwestował najwięcej?

(Zdjęcie na górze: Pochettino w listopadzie 2019 r.; autor: Justin Setterfield za pośrednictwem Getty Images)