Badanie DNA w Pompejach ujawnia zaskakujące pochodzenie i nowe spojrzenie na założenia dotyczące rodziny i płci

Niedawna analiza DNA przeprowadzona przez naukowców z Uniwersytetu Florenckiego, Uniwersytetu Harvarda i Instytutu Antropologii Ewolucyjnej Maxa Plancka dała nowy wgląd w życie starożytnej populacji Pompejów. To badanie genetyczne rewiduje założenia, które kształtowały wiedzę historyczną od czasu odkrycia miasta w 1748 roku. Wyniki wskazują na złożoną różnorodność społeczną i kulturową wśród ludzi, o której wcześniej można było wnioskować jedynie na podstawie dowodów wizualnych.

Nowe spojrzenie na więzi społeczne i pochodzenie Pompejów

W 79 r. katastrofalna erupcja Wezuwiusza zniszczyła Pompeje, pokrywając ich populację warstwami popiołu. Tradycyjne interpretacje, w dużej mierze oparte na pozycjach szkieletu i artefaktach, takich jak biżuteria, sugerowały określone role płciowe i strukturę rodzinną ofiar. Jednak próbki DNA pobrane niedawno z 14 odrestaurowanych szczątków szkieletowych ujawniają inną wersję. Według profesora Davida Caramelliego z Wydziału Antropologii Uniwersytetu we Florencji dane genetyczne wskazują na zaskakujące różnice w pokrewieństwie i płci, podważając wcześniejsze wnioski oparte wyłącznie na cechach fizycznych.

Analiza odlewów, w tym grupy ze znanego Domu Złotej Bransoletki, wykazała, że ​​to, co kiedyś uważano za grupy rodzic-dziecko, w rzeczywistości było niespokrewnionymi jednostkami. Dodatkowe odkrycia, zgłoszone przez Davida Reicha z Uniwersytetu Harvarda, uwypukliły, że kilka osób, które wcześniej identyfikowano jako bliską rodzinę lub co do których przypuszczano, że mają wspólne powiązania genetyczne, w rzeczywistości nie miało żadnego pokrewieństwa biologicznego. Zakwestionowano również założenia dotyczące płci, ponieważ u mężczyzn znaleziono pewne artefakty tradycyjnie kojarzone z kobietami.

Ujawniono różnorodne dziedzictwo genetyczne Pompejów

Badania DNA jeszcze bardziej podkreśliły kosmopolityczne korzenie Pompejów. Dowody pochodzenia wielu mieszkańców ze wschodniej części Morza Śródziemnego wskazują, że populacja miasta prawdopodobnie składała się z imigrantów, co jest odzwierciedleniem różnorodności kulturowej i genetycznej Cesarstwa Rzymskiego. Alissa Mittnik reprezentująca Instytut Maxa Plancka zauważyła, że badanie ilustruje korzyści płynące z łączenia danych genetycznych i archeologicznych w celu uniknięcia przekładania współczesnych założeń na interpretacje historyczne.

Gabriel Zuchtriegel, dyrektor Parku Pompeje, stwierdził, że zintegrowanie analizy DNA ma kluczowe znaczenie dla zwiększenia możliwości badawczych parku. Po dodaniu studiów z zakresu analizy izotopowej i bioarcheologii park przekształca się w interdyscyplinarne centrum badawcze, rozwijające dziedzinę archeologii dzięki nowoczesnej technologii.