Nowe badanie dowodzi, że dziura ozonowa w Antarktyce może całkowicie zniknąć do 2066 r

Każdego roku nad Antarktydą widać sezonowe zmniejszanie się warstwy ozonowej, co przypomina o szkodach dla środowiska wyrządzonych przez przemysłowe chemikalia. Rok 2024 przyniósł jednak zachęcające wieści, ponieważ tegoroczne zubożenie warstwy ozonowej było mniejsze niż w latach poprzednich, co budzi optymizm co do postępującej odbudowy warstwy ochronnej atmosfery. W ramach niedawnego monitoringu prowadzonego od września do połowy października naukowcy z NOAA i NASA zaobserwowali, że dziura ozonowa nad Antarktydą jest siódmą najmniejszą w zarejestrowanej historii.

Chociaż nadal jest znaczny, średnio około trzy razy większy niż kontynentalne Stany Zjednoczone, osiągnął szczyt na powierzchni 8,5 miliona mil kwadratowych w dniu 28 września, po czym zaczął się kurczyć.

Według A raport przez Earth.com, Protokół Montrealski, międzynarodowy traktat ratyfikowany w 1992 r., odegrał kluczową rolę w tej poprawie. Wycofując chlorofluorowęglowodory (CFC), traktat pomógł zredukować ilość substancji chemicznych szkodliwych dla ozonu. Tegoroczna stosunkowo mniejsza dziura jest bezpośrednim wynikiem tych wysiłków i szczęśliwego napływu powietrza bogatego w ozon przemieszczającego się na południe, uzupełniając atmosferę nad Antarktydą.

Obniżony poziom CFC daje nadzieję na powrót do zdrowia

Dr Paul Newman, szef badań nad ozonem w NASA, zauważył, że „dziura ozonowa nad Antarktydą w 2024 r. jest mniejsza niż te obserwowane na początku XXI wieku, co odzwierciedla stopniowe ożywienie trwające od dwóch dekad”. Ta pozytywna tendencja podkreśla wpływ globalnej współpracy na rzecz kontroli substancji zubożających warstwę ozonową.

Pomimo tego postępu naukowcy pozostają ostrożni. Stephen Montzka z Globalnego Laboratorium Monitoringu NOAA podkreśla, że ​​ożywienie gospodarcze pozostaje procesem powolnym. CFC pozostające w atmosferze będą utrzymywać się przez dziesięciolecia, zanim całkowicie się rozłożą. Bryan Johnson, chemik badawczy w NOAA, zwrócił uwagę, że stężenie ozonu w 2024 r. osiągnęło najniższy poziom 109 jednostek Dobsona, znacznie poniżej poziomu 225 jednostek z 1979 r.

Monitoring międzynarodowy i perspektywy na przyszłość

NASA i NOAA będą w dalszym ciągu uważnie śledzić warstwę ozonową. Do pomiaru poziomu ozonu wykorzystają instrumenty satelitarne i balony pogodowe wystrzeliwane ze stacji antarktycznych. Ponieważ istniejące CFC powoli ulegają degradacji, naukowcy spodziewają się stałej poprawy, dążąc do pełnego odtworzenia warstwy ozonowej do 2066 roku.