Albero z Jarmarku w Sewilli ma swoje korzenie w osadach piaskowych i szczątkach zwierzęcych sprzed pięciu milionów lat.

Calcarenit lub albero to bardzo popularna skała w lokalizacjach w prowincji Sewilla, takich jak Estepa, Osuna oraz w regionie Los Alcores, który obejmuje gminy Carmona, El Viso del Alcor, Mairena del Alcor i Alcalá de Guadaíra. Geologicznie jego powstanie datuje się na pięć milionów lat wstecz, podczas przejścia okresu geologicznego od miocenu do pliocenu, kiedy ten sektor dorzecza Gwadalkiwiru był płytką platformą morską, na której utworzyły się plaże z piaszczystymi osadami i licznymi szczątkami zwierząt.

Ten kalkarenit pochodzenia morskiego nadaje kolor konstrukcji stalowej albero na targach w Sewilli. Z etymologicznego punktu widzenia słowo albero pochodzi od łacińskiego albus, co oznacza jasny kolor, nawiązując do tonu tego materiału. Jednak z geologicznego punktu widzenia słowo albero odnosi się do skały osadowej zwanej kalkarenitem, wyjaśnił Uniwersytet w Sewilli (USA) w komunikacie prasowym.

W Muzeum Geologicznym Uniwersytetu w Sewilli (USA) znajdują się próbki tego kalkarenitu i innych skał osadowych. Wiele z nich zostało zebranych w 1850 r. przez założyciela Gabinetu Historii Naturalnej i rektora uniwersytetu w Sewilli Antonio Machado y Núñez, jak zapisano w jego księdze inwentarzowej. Kalkarenit składa się głównie z ziaren wapiennych powstałych z morskich osadów szczątkowych, które zawierają liczne pozostałości organizmów, takich jak muszle i zęby rekinów.

Profesor i badacz Wydziału Krystalografii, Mineralogii i Chemii Rolnej Uniwersytetu w Sewilli, Fernando Muñiz, wyjaśnia, że ​​morskie pochodzenie kalkarenitu można rozpoznać po obfitości zawartych w nim pozostałości kopalnych. Wśród nich znajdują się między innymi „szczątki muszelek morskich, zębów rekinów, muszli jeżowca, kości wielorybów, glonów wapiennych i nor krabów” – wyszczególnia profesor w Muzeum Geologii Uniwersytetu w Sewilli (Mugus).

„W kalkarenitach zachowały się struktury osadowe, które wskazują, że były to plaże o dużej energii i silnych falach wytwarzanych przez burze. Inne struktury odpowiadają ucieczce wody w wyniku zjawisk upłynniania i prawdopodobnie dużych trzęsień ziemi” – wyjaśnia Antonio Romero, nauczyciel pracownik naukowy w Katedrze Krystalografii, Mineralogii i Chemii Rolnej oraz dyrektor Mugus.

Charakterystyczny odcień albero w Sewilli wynika z obecności tlenku żelaza w kalkarenicie, który nadaje mu odcienie od żółtego do brązowego. Albero zyskało popularność w XX w. przy okazji Wystawy Iberoamerykańskiej w 1929 r. Od tego czasu skała ta miała na przestrzeni dziejów wiele zastosowań, niemal zawsze w celach budowlanych – wyjaśnia profesor Adolfo Miras, również należący do Katedry Krystalografii i Mugus.