Odkryto dinozaura z kredy, który potrafił szybciej biegać dzięki skrzydłom

Kiedy dr Sarah Chen po raz pierwszy zbadała niezwykłe ślady w formacji Jinju w Korei Południowej, wiedziała, że ​​natknęła się na coś niezwykłego. „To nie były typowe ślady dinozaurów” – mówi Chen, główny badacz w Międzynarodowym Instytucie Paleontologii. „Odstępy nie przypominały niczego, co widzieliśmy wcześniej”. Ślady należące do nowo zbadanego gatunku Dromaeosauriformipes rarus opowiadają niezwykłą historię adaptacji. Ślady te, datowane na około 106 milionów lat temu, ukazują stworzenie, które najwyraźniej przesunęło granice tego, co naukowcy uważali za możliwe ze względu na swoją wielkość.

Odciski rozmieszczone w odległości do 31 centymetrów sprawiają wrażenie, jakby ten wczesnokredowy dinozaur został stworzony z myślą o szybkości. Według ustaleń opublikowanych w Proceedings of the National Academy of Sciences, D. rarus mógł osiągnąć prędkość 38 kilometrów na godzinę, czyli mniej więcej tempo współczesnego strusia. Ale w jaki sposób ten stosunkowo mały dinozaur osiągnął tak imponujące prędkości?

Tajna broń: bieganie ze wspomaganiem skrzydeł

„Uważamy, że D. rarus wykorzystywał swoje skrzydła jako wyrostki wytwarzające ciąg podczas biegu z dużą prędkością” – wyjaśnia dr Marcus Rodriguez, ekspert w dziedzinie biomechaniki, który przyczynił się do powstania badanie. „Pomyśl o tym jak o ewolucyjnym prototypie tego, co widzimy u współczesnych nielotnych ptaków”.
Czy to był ptak? Czy to był samolot?

Nagłe zakończenie toru wywołało intensywną debatę w społeczności paleontologicznej. Doktor Emma Thompson, która nie była zaangażowana w badanie, sugeruje, że może to wskazywać na przejście do lotu. „Obecność piór tego gatunku w połączeniu z tymi unikalnymi śladami zmusza nas do ponownego rozważenia wszystkiego, co myśleliśmy, że wiemy o ewolucji lotu” – zauważa.

Implikacje dla ewolucji ptaków

To odkrycie może zrewolucjonizować nasze zrozumienie ewolucji lotu. Zamiast podążać jedną ścieżką ewolucyjną obejmującą dinozaury podobne do ptaków, zdolność latania mogła rozwinąć się niezależnie wiele razy. „To, co tu widzimy” – mówi Chen – „może być tylko jednym z wielu eksperymentów w zakresie wczesnej adaptacji do lotu”. Odkrycia rodzą również intrygujące pytania dotyczące innych pierzastych dinozaurów. Jeśli D. rarus rzeczywiście potrafił latać, sugeruje to, że zdolności latania mogły być wśród dinozaurów bardziej rozpowszechnione, niż wcześniej sądzono.

W miarę dalszej analizy śladów formacji Jinju jedna rzecz staje się jasna: historia ewolucji lotów jest znacznie bardziej złożona, niż sobie wyobrażaliśmy. Z każdym nowym odkryciem jesteśmy zmuszeni na nowo narysować drzewo genealogiczne łączące starożytne dinozaury ze współczesnymi ptakami.