Tybetańskie kobiety od tysięcy lat żyją na ekstremalnych wysokościach na Wyżynie Tybetańskiej, gdzie powietrze jest rozrzedzone i brakuje tlenu. Jak wynika z nowych badań przeprowadzonych na Uniwersytecie Case Western Reserve, z biegiem czasu wykształciły się w nich unikalne adaptacje, które pozwalają im dobrze się rozwijać w tym środowisku.
Badanie, kierowane przez profesor Cynthię Beall, sprawdza, jak ciała tych kobiet ewoluowały, aby sprostać wyzwaniom życia na wysokościach sięgających 5000 metrów. Badania podkreślają ich zdolność do wydajniejszego dostarczania tlenu, co pomaga im przetrwać i rozmnażać się w tym trudnym środowisku.
Przetrwanie w powietrzu
Życie na dużych wysokościach, gdzie poziom tlenu jest znacznie niższy niż na poziomie morza, stwarza poważne trudności w przetrwaniu człowieka. Jednak przez ponad 10 000 lat Tybetańczykom udało się nie tylko żyć, ale także budować społeczności i wychowywać rodziny w takich warunkach. Badanie Beall, opublikowane w Proceedings of the National Academy of Sciences, odkrywa cechy fizjologiczne, które umożliwiły tym kobietom przystosowanie się do życia przy tak małej ilości tlenu.
Nauka stojąca za ich adaptacjami
Zespół Beall przebadał 417 kobiet w wieku od 46 do 86 lat mieszkających w Upper Mustang w Nepalu. Ich celem było zrozumienie, w jaki sposób organizmy tych kobiet zarządzają przyjmowaniem i dystrybucją tlenu, zwłaszcza że wpływa to na ich zdolność do reprodukcji. Badanie znaleziony że osoby z wyższym poziomem nasycenia tlenem częściej rodziły dzieci. Kluczem wydaje się być równowaga poziomów hemoglobiny – wystarczająca do skutecznego transportu tlenu, ale nie na tyle, aby zagęszczała krew i obciążała serce.
Starożytna przewaga genetyczna
Jednym z najważniejszych odkryć jest rola genu EPAS1 – cechy genetycznej przekazywanej od starożytnych Denisowian. Gen ten, który pomaga regulować poziom tlenu we krwi, jest unikalny dla populacji żyjącej na Wyżynie Tybetańskiej i odgrywa kluczową rolę w jej zdolności przystosowania się do życia na dużych wysokościach. Te adaptacje odegrały kluczową rolę w umożliwieniu Tybetańczykom nie tylko przetrwania, ale także rozwoju w środowisku, które dla większości ludzi byłoby niezwykle trudne.
