Chmury na niebie Zawsze będą przy mnie

Ciche zagłębienia albumu powodują gorączkę o intensywności emocjonalnej. W utworze „You Will Come Home” Margolin wykonuje jedno z najbardziej zapalających ujęć wokalnych, jakie kiedykolwiek nakręciła w studiu. „Wróć do domu i zajmij się bałaganem, który narobiłam” – błaga kogoś, do kogo zwraca się, na wzór Spencera Kruga, tylko „jaskółką”. Sama krzyczy, gdy piosenka galopuje do końca, a jej głos wypala cały lakier, który kiedyś przylegał do jej powierzchni.

Przez ChmuryMargolin zmaga się z widmem osoby, którą musiałaby być, aby bez tarcia przemierzać świat: niewyczerpanej performerki, o spokojnej i uśmiechniętej twarzy, osoby o zwartych i uporządkowanych uczuciach, która nigdy nie przytłoczy jej ani nikogo innego. W „God of Everything Else” wyobraża sobie tę sobowtórkę jako dosłowną drugą osobę w jednym z najbardziej tajemniczych i potężnych obrazów na albumie: „Szkoda, że ​​nie jestem kimś innym/Błagam, żebyś mnie odwzajemnił/Patrzę, jak ona stoi/I sposób, w jaki poruszają się jej ręce/We mgle z tobą. W dalszej części albumu śpiewa z zadziorną ironią, jakby już przekształciła się w tego optymistycznego sobowtóra. „Teraz nic mnie nie smuci/Wszystko mnie uszczęśliwia” – lamentuje w „We śnie jestem obrazem”, brzmiąc tak, jakby miała się rozpłakać lub pluć płomieniami.

W żarze całej tej wściekłości tli się smutek: żal z powodu miłości, która się rozdarła; żal z powodu marzeń o sukcesie, których realizacja w rzeczywistości nie prowadziła do szczęśliwego i zrównoważonego życia; żal z powodu wszystkich wyimaginowanych, wyidealizowanych ludzi, którymi Margolin mógł być, ale nie mógł się stać. „Twarde kawałki mojego serca wpadają do dziury i rozdzierają je” – śpiewa w „A Hole in the Ground”. Odmawia spokojnego rozwiązania, odmawia zgrabnego ukrywania bólu. Jej jest udręką tworzącą świat: rozbija rzeczywistość i żąda, aby jej krnąbrne odłamki uformowały się w niewyobrażalne wcześniej kształty.