Wyjaśniono niepokojące zakończenie „Daddy’s Head”.

Więc co do cholery właśnie obejrzeliśmy?

Rodzinę dosłownie nawiedzaną przez uciekającą postać w stylu Frankensteina, zmarłej ukochanej osoby? Jedna wielka metafora żałoby? Albo jakaś kombinacja tych dwóch?

Pomimo zabawnie absurdalnego tytułu, Głowa tatusia to niepokojący (a czasem zagmatwany) film o żałobie i rodzinie próbującej naprawić siebie po niewyobrażalnej stracie. To także film, który pozostawia nas z pytaniami, więc spróbowaliśmy je tutaj rozwiać.

Co jest Głowa tatusia o?

OK, podsumujmy: James (Charles Aitken) ulega okropnemu wypadkowi samochodowemu i kiedy umiera w wyniku odniesionych obrażeń, zostawia syna Izaaka (Rupert Turnbull) i żonę Laurę (Julia Brown). Podczas gdy oni próbują pogodzić się z tą szokującą tragedią i gdy Laura decyduje, czy zostać prawnym opiekunem Izaaka, w domu zaczynają dziać się dziwne rzeczy.

Ich pies goni przez okno niewidzialne zwierzę. Dym unosi się nad lasem otaczającym dom, mimo że nie widać wyraźnego ognia. Izaak zaczyna mieć wizje, w których widzi swojego tatę – choć jego zmienioną wersję – rozmawiającego z nim z lasu i z otworu wentylacyjnego w jego pokoju.

Gdy napięcie rośnie, a Laura nabiera przekonania, że ​​nie poradzi sobie z byciem opiekunką Izaaka, wpływ stworzenia na chłopca zaczyna rosnąć.

Jakie stworzenie ich nawiedza i czy jest prawdziwe?

Izaaka nawiedza stworzenie, które nosi twarz jego taty niczym maskę.
Źródło: dzięki uprzejmości Shudder. Produkcja Stigma Films. Uwolnienie dreszczy.

Pod koniec filmu w końcu wyraźnie widzimy potwora i rzeczywiście wygląda on jak ojciec Izaaka. Ale to jego koszmarna wersja, ze zmieniającą się twarzą, zmutowaną i wykrzywioną, kończynami zniekształconymi i przypominającymi pająki. Choć cała sytuacja wygląda jak zły sen, film sugeruje, że nie jest to kwestia czysto psychologiczna; trzy różne postacie widzą potwora, który jest w stanie wyrządzić szkody w świecie rzeczywistym. Krótko mówiąc, nie dzieje się to wyłącznie w umyśle Izaaka.

Ale czy to jest, czy nie produkt umysłu Izaaka to inna kwestia. Pierwszą wskazówką jest wygląd stworzenia. Wiemy, że Izaak ma wyobraźnię, co powtarza się w całym filmie, i wiemy, że w ramach swojego hobby lubi rysować potwory. Ale kiedy Izaak odwiedza w szpitalu umierającego ojca, James jest od stóp do głów owinięty bandażami. Izaak nigdy nie widzi rozmiarów obrażeń Jamesa przed śmiercią, więc w umyśle Izaaka pojawia się coś strasznego.

Choć film pozostawia interpretację natury potwora, naszym zdaniem jest to fizyczna manifestacja przerażenia i żalu Izaaka po nagłej stracie ojca. To wszystkie jego emocje, które są zbyt duże, aby je przetworzyć – nie tylko żałoba i szok, ale także podejrzenia i nieufność wobec otaczających go osób – ożywione. To zwraca go przeciwko Laurze i sprawia, że ​​ma ochotę zaatakować.

Ale, co najważniejsze, jak widzimy pod koniec filmu, można go również przezwyciężyć.

O co chodzi z tym szkieletem?

Mimo całej swojej grozy, Głowa tatusia ma szczęśliwe zakończenie.

Po tym, jak Laura uratowała Izaaka przed stworzeniem i zadźgała go na śmierć, przed nami pojawia się starszy Izaak (James Harper-Jones) wracający do domu z dzieciństwa. Udaje się do lasu przed swoim domem i odwiedza dziwną małą drewnianą konstrukcję, która w dzieciństwie służyła za gniazdo tego stworzenia. Wewnątrz znajduje zdjęcie siebie i swojego taty, a potem widzi leżący na ziemi szkielet z czaszką rozciętą pośrodku. Starszy Izaak wraca do nowego domu i budzi Laurę, którą teraz nazywa „Mamą”.

Nie zostało to wyraźnie powiedziane, ale przypuszczamy, że szkielet należy do stworzenia. Izaak odnajdując jego szczątki pokazuje, że stworzenie rzeczywiście nie żyje i choć okropne emocje, których doświadczył po śmierci taty, nadal w nim żyją, nie mogą go już skrzywdzić w taki sam sposób, jak kiedyś.

Być może Laura ryzykując własne życie, aby ocalić Izaaka przed potworem, wystarczyła, aby udowodnić mu, że go kocha i że może jej ufać – i ostatecznie ta świadomość zabiła to, co go prześladowało.

Głowa tatusia jest teraz transmitowany strumieniowo na Shudder.