Breaking Baz: Gwiazda „Slow Horses” Ruth Bradley ujawnia, jak „Dracula Brama Stokera” Gary’ego Oldmana pobudził jej wyobraźnię z dzieciństwa; Wiele lat później gra u boku zdobywcy Oscara

EKSKLUZYWNY: Na stronach, które Ruth Bradley została wysłana w celu przygotowania do przesłuchania, widniał ściśle tajny kryptonim. „Nie wiedziałem, kim byli bohaterowie, nie wiedziałem, jaki był serial, ale pomyślałem: ten dialog jest jednym z najlepszych dialogów, jakie kiedykolwiek czytałem”.

Bradley natychmiast wysłała e-mail do swojego agenta: „Kto napisał te rzeczy? To niesamowite.”

Bradley wspomina z uśmiechem: „Powiedzieli: «No cóż, rzeczywiście tak jest» Powolne konie.”

To było preludium Bradleya do świata Powolne konie oraz Jackson Lamb, falstaffowski niechluj, który przybył z zimna, aby nadzorować agentów wywiadu wygnanych, aby – jak sądzą – służyli w bezpiecznym miejscu w zrujnowanym mieszkaniu znanym jako Slough House.

Bradley niejasno słyszała wówczas o serii wielokrotnie nagradzanych thrillerów Micka Herrona, na których oparty jest serial, ale nie widziała wówczas żadnego dramatu Apple TV+ z Garym Oldmanem w roli rozczochranego Lamba i Kristin Scott-Thomas. jako Diana „Lady Di” Taverner, jego obłudna wróg w siedzibie MI5.

Po dwóch miesiącach dalszych przesłuchań Bradley dostał rolę Emmy Flyte, byłej detektyw policji metropolitalnej, znanej jako strzelec prosty, która przechodzi do pracy jako Top Dog, szef bezpieczeństwa wewnętrznego w Taverner.

Bradley został przedstawiony jako Emma Flyte w czwartym sezonie serialu, który zakończy się szóstym, ostatnim odcinkiem wyemitowanym w środę, 9 października, podczas gdy zdezorientowana Flyte próbuje pojąć, w co się wplątała, gdy lecą kule.

Flyte musi rozwiązać te problemy. Bradley nie mógłby być szczęśliwszy.

Kiedy była małą dziewczynką, widziała zwiastun filmu Francisa Forda Coppoli Brama Draculi z Oldmanem w roli głównej. „Zawsze pociągały mnie naprawdę gotyckie, mroczne rzeczy, a potem miałem obsesję na punkcie Gary’ego Oldmana i… Dracula. Miałem siedem lub osiem lat, więc musiałem obejrzeć zwiastun i obejrzeć film dopiero, gdy będę starszy”.

Z biegiem czasu Bradley widział coraz więcej prac Oldmana. A potem szukała pracy u innych aktorów, którzy również byli kameleonami, jak Peter Sellers i Daniel Day-Lewis. „Pomyślałam: «Och, nie mogę uwierzyć, że to ten sam aktor. Mają inny akcent. Wyglądają zupełnie inaczej. Poruszają się inaczej.’”

Bradley zdecydowała, że ​​kiedy została aktorką, „nigdy nie chciałam, żeby była znana ze mnie”.

Nie uczęszczała do szkoły aktorskiej. „Właśnie studiowałam Gary’ego Oldmana i Daniela Day-Lewisa” – mówi, choć jasne jest, że Oldman był jej idolem, gdy dorastała.

„Czasami dziwnie jest grać w scenie, patrząc mu w oczy i myśląc: «Widziałem każdy występ, jaki kiedykolwiek dałeś». Był moim absolutnym idolem” – śmieje się, gdy przechodzimy do podsumowania jego uznanych występów Sida i Nancy I Podbij swoje Uszy i zachwycać się jego arcydziełem reżyserskim Zero w ustach.

Bradley przeprowadziła się z rodzinnego Dublina, aby spróbować szczęścia w Londynie, zdobywając swoją pierwszą główną rolę, gdy miała zaledwie 21 lat, w australijskim filmie kryminalnym w reżyserii Simone North z 2009 roku Jej skóra, gdzie musiała przytyć około 56 funtów, aby zagrać prawdziwą Caroline Reid Robertson, skazaną za zamordowanie 15-letniej dziewczynki.

Nagromadzenie kilogramów było łatwą częścią. „Najtrudniejszą częścią było dostanie się do umysłu kogoś, kto chciał zamordować dziecko” – wspomina Bradley.

Produkcja zatrudniła kryminologa, który ćwiczył Bradleya i inną dziewczynę. „Powiedział mi, żebym chwycił ją za szyję i wykręcił jak rybę. Zacząłem płakać. Pomyślałem sobie: „Nie mogę tego przećwiczyć”. To wydarzyło się naprawdę. Obiecałem, że uda mi się to zrobić w dniu zdjęć, ale nie mogłem tego zrobić na próbie”.

Zdjęcia do miejsca morderstwa trwały pięć dni. Bradley pamięta, jak obudziła się w środku nocy z głową pełną dziwacznych myśli. „To właśnie dzieje się z twoim mózgiem. To jest ta praca. W pewnym sensie zatracasz się, a potem wychodzisz na drugą stronę.

Po zakończeniu filmu długo i uważnie przyglądała się swojemu powiększonemu obwodowi w lustrze. „Właśnie zniknąłem całkowicie.”

Kolejne role nie były aż tak ekstremalne, ale lubiła to, że stała się nierozpoznawalna.

Dopiero gdy przygotowywałem się do wywiadu z Bradleyem, zdałem sobie sprawę, że grała Leanne Bowen, nauczycielkę, która daje do myślenia Royowi Kentowi Bretta Goldsteina w Teda Lasso.

Podobnie z Upadek, Ludzie, Złoto, Doktor Who: Ciemne oczyi inne. W nich też był Bradley. Aktorka spisała się znakomicie we wszystkich tych rolach, ale sprawiała wrażenie, jakby ukrywała się na widoku.

Widziałam także jej niezwykły występ w roli seksualnej surogatki w filmie Christiana Cooke’a Żar. Znów wiedziałem, że jest jego gwiazdą, ale dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że patrzę jej w twarz na ekranie.

Wyznaję Bradleyowi, że obserwowałem jej występy, całą jej karierę, ale przez większość czasu nie miałem pojęcia, że ​​to Ruth Bradley.

„Taki był plan” – odpowiada.

Zaznacza jednak, że początkowo z Powolne konie czuła się trochę nieswojo. „Zwykle myślę sobie: zróbmy coś szalonego. Zmieńmy moją fryzurę, zróbmy szalony kostium. Ale fizycznie nie wyglądam pod tym względem inaczej.

Po raz pierwszy jest bardziej podobna do siebie.

Jest czarodziejką z akcentem i dopiero gdy spotykamy się na herbacie w Union Club w Soho, słyszę jej irlandzką kadencję. Przez długi czas nie szukała ról rozgrywających się w rodzinnej Irlandii. „Przez lata próbowałam ukryć swoją irlandzkość, ponieważ wtedy w telewizji nie było modnych irlandzkich postaci, tak jak teraz. Nie było Derry Girls i tych wszystkich fajnych rzeczy. Myślę, że początkowo to ukrywałem, ponieważ nie widziałem ludzi z takim akcentem jak ja grających główne role… Teraz jest inaczej”.

Bradley i Oldman świetnie do siebie pasują. Obaj lubią zagłębiać się w postać plus, w Powolne konie, ich komiczne momenty mrożą krew w żyłach, nawet w najciemniejszych i najkrwawszych okolicznościach.

W pierwszych wspólnych scenach Lamb kręci się wokół Flyte’a na makabrycznym miejscu morderstwa. „Ona na to: «Ten głupi, zaniedbany starzec, który mija wiatr». Nie zwracasz na niego uwagi. Ale to jest geniusz Lamba, prawda? Jego zachowanie jest bardzo rozpraszające. Cóż za wspaniała postać.”

Podobnie Flyte. Kiedy Herron przedstawił ją w swojej czwartej powieści Strachowa ulica było coś w jej powadze, co mnie uderzyło, a fani książek byli zachwyceni, gdy pojawiła się ponownie w innych tomach serii.

„Flyte ma szczere podejście do prawdy i dobrych obyczajów. A ten kompas moralny, który posiada, przyćmiewa wszystko inne” – mówi Bradley w przenikliwym podsumowaniu Flyte’a.

Sposób, w jaki Flyte radzi sobie z tymi zagadkami i jej lojalność, jest fascynujący, a Bradley znakomicie uchwycił jej zakłopotanie.

Ukończyła sezon 5 Powolne konie a wkrótce rozpocznie zdjęcia do 6. sezonu. Uwielbia czas spędzony na planie, pracując z Oldmanem, którego czule opisuje jako „wytrawnego profesjonalistę”.

„Mówią, że nigdy nie spotykaj swoich bohaterów, ale w przypadku Gary’ego absolutnie tak nie jest. Nie mógłby też być milszą osobą” – mówi Bradley. „Lubi filiżankę herbaty i ciastko Hobnob. Nie organizujemy przyjęć herbacianych jako takich, ale z kilkoma osobami i Giselle wypijamy kilka ciastek i filiżankę filiżanki” – mówi, odnosząc się do żony Oldmana, kuratorki sztuki i artystki-fotografki, Gisele Schmidt.

Ruth Bradley jest kolejnym przykładem tego, co wyznacza Powolne konie poza innymi serialami telewizyjnymi: Przykładem nieskończonej dbałości o szczegóły jest sposób, w jaki prowadzący program Will Smith nadaje ton scenariuszami, które łączą linie dialogów z powieści Herrona ze znakomitymi wynikami z pokoju jego scenarzystów. Znak rozpoznawczy złotego standardu jest widoczny przy każdym nazwisku na liście kredytowej, niezależnie od tego, czy jest to wynik Daniela Pembertona; Scenografia Choi Ho Mana i Toma Burtona; czy zdjęcia Danny’ego Cohena i Davida Chizalleta i tak dalej w produkcji See-Saw Films.

Ale od razu rzuca się w oczy wszechstronna błyskotliwość obsady Niny Gold.

Można być podekscytowanym i łaskotanym ze śmiechu, kiedy River Cartwright, niedoszły agent 007 Jacka Lowdena, zrobi wszystko, co w jego mocy, i wkroczy do akcji; wycie, gdy powolny Roddy Ho Christophera Chunga dostaje nagrodę; lub kibicuj, gdy nawiedzona przez Saskię Reeves Catherine Standish odkryje swój kręgosłup; albo chcesz uciec, żeby się ukryć, gdy Shirley Dander, grana przez Aimee-Ffion Edwards, wpada w szał i strzela; i pochylasz się z zachwytem, ​​gdy widzisz, jak Kristin Scott-Thomas mruży oczy i po prostu wiesz, że jej Diana Taverner ma zamiar zmiażdżyć przeciwnika miażdżącym spojrzeniem i odłożoną ciętą szklanką.

Zadziwia komiczny moment. Jest Louisa Guy z Rosalind Eleazar, która żartuje z River i w jej oczach widać radość, a w jej oczach widać pocieszenie, gdy próbuje przekonać Marcusa Longridge’a z Kadiffa Kirwana, by przepuścił hazard na spłatę kredytu hipotecznego w tym miesiącu.

Jonathan Pryce w roli emerytowanego szefa szpiegów, Davida Cartwrighta – dziadka Rivera – prowadzi w tym sezonie wykłady mistrzowskie na temat tego, jak niszczy demencja.

Oldman jest doskonały w roli Lamba, najbardziej fascynującej postaci, ale gwiazda daje innym aktorom przestrzeń do oddychania, przestrzeń do rozwoju i błyszczenia.

Właśnie to Powolne konie oznacza, a Bradley dobrze pasuje do tak znakomitego towarzystwa.

Piękno Powolne konie to mroczny brytyjski humor przeplatany humorem biegacza serialu Willa Smitha The Grube tego wrażliwość. „Will jest sekretnym sosem” – deklaruje Bradley.

„To jest doskonale nagłośnione” – mówi. „Will jest tam codziennie. Jeśli coś nie do końca wychodzi, jeśli żart nie do końca trafia w sedno, przyjdzie i pomoże.

Przed zapisaniem się na Powolne konie– dokończył Bradley Żar.

Film powstał na podstawie sztuki Christiana Cooke’a Doświadczeniew którym zagrał także na scenie Downstairs teatru Hampstead w 2017 roku. Fabuła bada, w jaki sposób seksualna macierzyństwo zastępcze może działać jako forma terapii. Cooke zaadaptował swoją grę na ekran, zmieniając jej nazwę Żar.

Cooke także występuje w filmie, grając pacjenta psychiatrycznego, który według jego zespołu medycznego może się otworzyć i stawić czoła swojej pełnej przemocy przeszłości jedynie poprzez intymność z seksualną surogatką – w tej roli Bradley.

Bradley spotkała się z prawdziwym terapeutą, który przeprowadził ją przez psychologiczne gąszcze macierzyństwa zastępczego, aby przygotować się do tej roli. Była związana z filmem przez dwa lata, podczas gdy Cooke i jego producenci zbierali fundusze.

„Christian zadzwonił do mnie, kiedy miałam zacząć rodzić, i powiedział: «Mamy pieniądze. Zróbmy to.”

Cztery tygodnie później przyprowadziła córkę na plan. Jej teściowa przychodziła codziennie o 5 rano, więc moja córka była w pokoju obok. To było dzikie. Kręciłam ten film o seksualnym macierzyństwie zastępczym i wszystkim, co się z tym wiąże, a potem uciekłam, żeby karmić piersią.

„Pomyślałem: och! Całe moje ciało to tylko moja sztuka. Między tą dwójką nie ma żadnej zasłony” – mówi, gdy dwóch członków Union Club przy pobliskim stole podchodzi bliżej w nadziei, że lepiej zrozumieją to, co ich zdaniem musi być pikantną rozmową.

Bradley, obecnie matka dwójki dzieci poniżej czwartego roku życia, robiła coś w rodzaju poporodowych zdjęć Ember, ale pamięta, jak pomagała w przenoszeniu planów zdjęciowych, robiła jej makijaż na tylnym siedzeniu autobusu i „karmiła dziecko piersią z boku drogi” – oznajmia. „To prawdziwe kręcenie filmów goryli”.

To z pewnością jedna z jej najlepszych ról.

Obejrzałem ponownie wiele poprzednich programów telewizyjnych Bradleya, w tym Ludzie I Miłość/nienawiść i jeszcze dalej oraz jej filmy z Flyboye Do Dafne I Cudi nie tylko. I jakby potrzebna była jakakolwiek wymówka, dzięki witrynie z podglądem Apple TV+ obejrzałem 4 sezon Powolne konie znowu, żeby zobaczyć Bradleya i innych rasowych aktorów.

Jestem gotowy na sezon 5.