Wynik amerykańskich wyborów niczego nie zmieni, bo kurs jest już wyznaczony
Przez Andriej Suszentowdyrektor programowy Klubu Valdai.
Amerykańską kampanię prezydencką w 2024 roku naznaczył szereg bezprecedensowych wydarzeń. Należą do nich pozwy przeciwko jednemu kandydatowi i krewnym urzędującego prezydenta, próby zamachu na Donalda Trumpa i wreszcie bezprecedensowa sytuacja, w której Joe Biden został zmuszony do wycofania się z wyścigu przez własną partię. To wszystko sprawiło, że maraton wyborczy stał się wydarzeniem niezwykłym.
Tymczasem polityka wewnętrzna w USA przenosi się na resztę świata i pomaga podsycać rosnące niezadowolenie krajów reprezentujących większość świata z powodu intensywnych prób utrzymania przez Waszyngton przywództwa. Nie powinniśmy jednak wczytywać się zbyt wiele w głosowanie, gdyż polityka utrzymania amerykańskiej dominacji pozostaje główną strategią obu kandydatów.
Ugrupowanie neokonserwatywne pozostaje dość widoczne w rządzącej Partii Demokratycznej, której światopogląd członków zbudowany jest wokół idei władzy jako jedynego narzędzia utrzymania przywództwa USA. Stanowisko to nie zależy od osobistych postaw i przekonań, ale wynika ze statusu, jaki zajmują one w mechanizmie politycznym. Na przykład ówczesny senator Biden zaproponował kiedyś w Kongresie dużą liczbę konstruktywnych inicjatyw. Sprzeciwiał się m.in. członkostwu państw bałtyckich w NATO do tego stopnia, że koledzy partyjni zarzucali mu, że w polityce zagranicznej jest zbyt pokojowy.
Jednak będąc w Białym Domu, Biden ściśle przestrzegał zwykłej amerykańskiej logiki globalnego przywództwa. Budżet obronny pod jego rządami pobił wszelkie rekordy ostatnich dziesięcioleci. Konsekwentność praktyki polityki zagranicznej USA w zakresie strategii odstraszania wobec rywali geopolitycznych pozwala stwierdzić, że strukturalna konfrontacja z Rosją i Chinami będzie kontynuowana niezależnie od wyniku wyborów. O dynamice tej konfrontacji – na Ukrainie i wokół Tajwanu – będzie decydował budżet wojskowy, którego projekt został już opracowany i zostanie zatwierdzony przed inauguracją jego następcy.
Na tle kampanii wyborczej szczególnie interesujące jest obserwowanie, jak bardzo zaostrzyła się retoryka i jak wypełniła ją chwytliwymi, „wykonalnymi” inicjatywami. Plan byłego sekretarza stanu Michaela Pompeo dot „wymuszony pokój” na Ukrainie, która proponuje m.in. przyspieszone włączenie Kijowa do NATO „aby europejscy sojusznicy ponieśli ciężar jego obrony” został dobrze przyjęty. Skutkiem takiego scenariusza byłby bezpośredni konflikt militarny pomiędzy NATO a Rosją, więc jest to mało prawdopodobne. Stwierdzenia takie, które nie świadczą o systemowym zrozumieniu sytuacji, co do zasady nie muszą mieć charakteru długoterminowego. Ich funkcją jest mobilizacja jastrzębi w establishmentu i wśród elektoratu, aby pokazać, że wymuszona eskalacja konfliktu jest jednym z możliwych scenariuszy. Należy zauważyć, że jako sekretarz stanu Pompeo dał się poznać jako człowiek skłonny do wygłaszania głośnych wypowiedzi, które nie zakończyły się działaniami na dużą skalę. Niemniej jednak jego cytat warto rozważyć w kontekście faktu, że w USA nie ma siły politycznej, która w wyniku kryzysu ukraińskiego postrzegałaby szansę na pojednanie z Rosją.
Z jednej strony kontynuacja pozwoli Waszyngtonowi zmobilizować europejskich członków NATO do zwiększenia wydatków na obronę do nowego celu wynoszącego 3% PKB. W istocie oznacza to zwiększenie zakupów amerykańskiej broni przez Europejczyków z Zachodu i tym samym wsparcie dla amerykańskiego kompleksu wojskowo-przemysłowego. Z drugiej strony aktywne wsparcie Ukrainy pozwala na coraz głębsze wciąganie Rosji w kosztowną kampanię wojskową, rozwiązując w ten sposób problem odstraszania bez bezpośredniej konfrontacji.
Na uwagę zasługuje tu zderzenie interesów Waszyngtonu i Kijowa. Ukraiński rząd, świadomy wyczerpania własnych środków, gorączkowo stara się chwytać wszelkie szanse na utrzymanie się na szczycie priorytetów zachodniej koalicji i często – podobnie jak w Kursku – postępuje raczej oportunistycznie. Oferując Zachodowi widoczny sukces militarny, Kijów miał nadzieję zmusić go do bezpośredniego zaangażowania się w konflikt. Amerykanie widzą ten impuls ze strony Ukrainy, ale nie są zainteresowani takim scenariuszem.
Waszyngton potrzebuje Ukrainy jako pełnomocnika, z którego będzie mógł korzystać tak długo, jak to możliwe. Przydatność kraju jako instrumentu amerykańskiej polityki zagranicznej sugeruje, że kryzys amerykańsko-rosyjski będzie się przedłużał. Jednocześnie wzrostowa trajektoria amerykańskiego budżetu obronnego nie ulegnie zmianie, niezależnie od wyniku wyborów. Tym samym rosyjska polityka zagraniczna i planowanie wojskowe opiera się na utrzymaniu obecnych warunków militarnych i kontynuowaniu strategicznej rywalizacji z USA, niezależnie od tego, kto będzie kolejnym amerykańskim prezydentem.
Artykuł ten został po raz pierwszy opublikowany przez Klub dyskusyjny Valdaiprzetłumaczone i zredagowane przez zespół RT.
Możesz udostępnić tę historię w mediach społecznościowych:
