Próba przekonania nastolatka w ferworze namiętności, że jego uczucia nie są szczytem ludzkich emocji, jest głupim posunięciem. NA Rok przerwy!debiutancki album Laila!, młoda miłość rozkwita i więdnie z miażdżącą intensywnością. Nowojorski wokalista i producent wrzuca Cię bezpośrednio w wir życia przed 18. rokiem życia, błąkając się wśród mieszanych sygnałów i marząc o zaproszeniu na bal maturalny. Przez cały czas jej melodie brzmią, jakby dobiegały z sypialni oklejonych plakatami Brandy i Lauryn Hill, stanowiąc skompresowaną mieszankę szczerości i dowcipu.
Jak sugeruje tytuł albumu, Laila! – urodzona jako Laila Smith, córka rapera Yasiina Beya – jest oddaną uczennicą tej gry. Samozwańcza uczennica Brandy ukończyła szkołę średnią rok wcześniej i zaczęła wytyczać sobie drogę jako muzyk, wykonując zwinne flipy GarageBand stara Brandy I Cięcia Aaliyah. Jej magnetyczna, beztroska osobowość zaowocowała wczesnymi singlami „Like That!” oraz „Not My Problem”, który Cash Cobain następnie zamienił w wirusową wersję posse. Prawie w całości własnej produkcji Rok przerwy! to impreza wychodząca Laili!, jej własna wersja debiutanckiego albumu o tym samym tytule.
Płyta odtwarzana jest tak swobodnie, jak przesiadka po szkole, pełna tytułów i tematów, które mogły krążyć od porannego dzwonka. W akustycznym otwieraczu lo-fi „Talent Show” dotykowe dźwięki podłączanych wzmacniaczy i regulowanych mikrofonów wydają się odtwarzać na chropawym nagłośnieniu w stołówce. Napędzany mocną linią basu, który nie byłby nie na miejscu na albumie 702 z początku XXI wieku, „If U Don’t Know by Now” drży w oczekiwaniu, że zostanie zauważony przez zakochanego (do tego czasu zostawi notatkę w ich szafka). Powściągliwa produkcja pozwala jej głosowi zabłysnąć, wykorzystując poczucie zażyłości, bez poczucia cynicznego bieżnikowania.
W „Want 2” Laila! śpiewa w rytm skromnego, sprężystego rytmu perkusji, który duchowo należy do drugiej połowy utworu Jak Mike ścieżka dźwiękowa. Jej rechoty niosą ze sobą emocjonalne przekonanie, które pozwala uwierzyć, że ma na myśli każde słowo. „Czy byliśmy zakochani? Naprawdę to chcę wiedzieć./Powiedz mi, co musisz zrobić, żeby pokazać swoje uczucia?” śpiewa w „RU Down?” pozwalając, aby jej głos niósł się, gdy wciska śrubki szczególnie frustrującemu facetowi.
Rok przerwy! szczyty, gdy Laila! koncentruje swoje występy wokalne, działając jako kanał dla fal licealnych uczuć. W słabszych fragmentach 17 utworów zaczyna się ze sobą łączyć; powtarzające się rozważania na temat miłości i związków, zwłaszcza z perspektywy 18-latki, mogą wydawać się przewidywalne. Ale można tu znaleźć mnóstwo osobowości artystycznych, takich jak radosna kieszonkowa Laila! łapie, gdy pluje „Sani (Homework Freestyle)” i „Not My Problem” lub falsetem przebijającym się przez początkowe takty „Could Be”. Temat może mieć datę ważności, ale niekończący się potok szczerych deklaracji Laili! jest warty umieszczenia na stronach rocznika: „Cała miłość świata/Czy możesz ją znaleźć” – śpiewa na mostku „ Utop 2 Powstań.” Może młodzieńczy idealizm wcale nie jest taki głupi.
