Mój metodyczny aktor

Nie jest to jednak album złośliwy i złośliwy. To album o pogodzeniu się z dyskomfortem. W singlu „Like I Say (I runaway)” Yanya śpiewa: „W chwili, gdy tracę kontrolę/rozpływam się w środku”. To zdanie sprawi, że terapeuta będzie jednocześnie zaniepokojony, a jednocześnie dumny ze swojej samoświadomości. w teledyskYanya gra uciekającą pannę młodą, obraz może trochę za bardzo na nosie. Ale kiedy zgubi swój welon i ucieknie, nie w ramiona kogoś innego, Absolwent-style, ale w puste pole. Rozgląda się po drzewach i niebie. Nic nie daje jej pomysłu na następny ruch. Nie zrezygnowała, bo miała lepsze sprawy, po prostu wiedziała, że ​​to, co ją czekało, było niewłaściwe, więc coś z tym zrobiła.

To wyjście w nieznane zostało wyrażone na całym albumie za pomocą lekkich akcentów, zwłaszcza żałośnie grającej na stalowej gitarze Joe Harvey-Whyte’a, która pojawia się w czterech utworach, oraz dostojnego występu na wiolonczeli Clíony Ní Choileáin, który pojawia się w dwóch. Żaden z instrumentów nie jest ani nadmiernie, ani niedostatecznie wykorzystany i żaden nie przytłacza utworów niczym kwiecistym. Kiedy instrument Choileáina pojawia się pod koniec „Mutations”, utworu o nieco niespokojnym charakterze, odczuwa się po prostu ulgę.

Jedna z moich ulubionych piosenek Mój metodyczny aktor to „Binding” – być może najcichszy na płycie. Jest to przykład łatwej siły albumu; jej głos emanuje pewnością siebie. To cud w stylu Sade’a, że ​​śpiew Yanyi emanuje taką siłą, a jednocześnie prawie nigdy nie musi wznosić się ponad szept. Dopasowując się do jej wokalu, „Binding” sprowadza instrumentację do gołych kości, ale nic nie jest stracone. Piosenka składa się jedynie z wolnej linii perkusji, pedałowej stali i ludowego brzdąkania gitary, podczas gdy Yanya śpiewa impresjonistyczną opowieść, która opowiada albo o wypadku samochodowym, na haju, albo o końcu związku. Może wszystkie trzy? Nie jest pewna. W niedawnym wywiadYanya tak powiedziała o piosence: „Nie mogę być tego zbyt pewna, ale wszystkie poprzedzające ją teksty opowiadają o kimś, kto jest całkowicie wytrącony z równowagi, jakby za dużo wypił albo był na długiej drodze i tak naprawdę nie są obecne.” Mówi, że tematem piosenki jest „próba ucieczki i dotarcia do tej błogiej nicości, pozostawienia ciała za sobą”.

Brzmi nieźle, dopóki nie uświadomisz sobie, że może tak nie jest. Miło jest patrzeć na duszę, ale czy w tej podróży do nirwany nasze ziemskie ciało nie zasługuje na szacunek? Najwyraźniej nie. W „Made Out of Memory” Yanya, delikatna i staccato, bezpośrednio zwraca się do tego cielesnego wyjścia, używając niektórych z najbardziej groźnych tekstów albumu, z nożem przy gardle: „Kopię sobie własny grób/Mam to w dupie .” Kolejny jadowity moment. Ale takiego, który wykazał się godną podziwu samoakceptacją, niezależnie od tego, jak bardzo był zmartwiony. Następny wers: „Wiesz, że nie wstydzę się wskoczyć”. Musisz jej wierzyć.