W The Outrun każdy próbuje zatracić się w czymś większym niż on sam. Dla Rony, granej przez Saoirse Ronan, przynajmniej na początek jest to alkohol. Dla jej matki jest to chrześcijaństwo, a dla ojca, który oscyluje pomiędzy epizodami manii i depresji, jest to hodowla owiec, pozwalająca sobie stać się częścią ekosystemu odległych Orkadów u wybrzeży Szkocji.
W centrum uwagi na dużym ekranie
Rzucamy światło na ukryte premiery kinowe, o których warto wiedzieć, dzięki nowemu artykułowi w każdy piątek
Film oparty na wspomnieniach dziennikarki i autorki Amy Liptrot z 2016 roku pod tym samym tytułem, przedstawia historię Rony, która wraca do domu na Orkadach po ukończeniu programu rehabilitacji alkoholików w Londynie. Po trudnych spotkaniach z rodzicami pełnymi dobrych intencji, ale emocjonalnie zdystansowanymi, Rona decyduje się podjąć pracę w organizacji charytatywnej zajmującej się ochroną ptaków, a następnie wyrusza w dalszą podróż na Papa Westray, jedną z Wysp Północnych Orkadów. Zamiast zatracić się w butelce wódki, Rona pragnie zatracić się w dzikich wodach północnego Atlantyku.
Narracja tańczy pomiędzy teraźniejszością na orzeźwiającym szkockim wybrzeżu a retrospekcjami z brudnych barów w Hackney, gdzie Ronę równie często można spotkać upadłą na podłodze w łazience, jak na parkiecie, co przypomina sposób, w jaki bolesne wspomnienia często losowo powracają na powierzchnię. Obserwujemy, jak jej uzależnienie wyrządza jej – czasami nieodwracalne – szkody, jej studia podyplomowe z biologii i związek ze swoim chłopakiem Dayninem (Paapa Essiedu). To nie jest łatwy zegarek.
Samotność i przesądy
Niektóre z najbardziej bolesnych momentów w filmie mają miejsce, gdy bada on, co to znaczy martwić się o bliskich lub litować się nad nimi – ciężar czucia się ciężarem, czy jest to uzasadnione, czy nie, oraz obciążenie, jakie wywiera zarówno na relacje rodzinne, jak i romantyczne. „Wszystkie te modlitwy nie pomogły” – mówi Rona swojej matce, będąc pijana, w jednej scenie. – To mi nie pomogło.
Chociaż modlitwa jej matki mogła nie pomóc Ronie, to, co pomaga – a w każdym razie zaczyna – to czas, samotność i surowe, piękne krajobrazy Orkadów. Droga do wyzdrowienia nie jest prosta ani liniowa, co The Outrun można rozpoznać po strukturze narracyjnej, a nawet poprzez ruchy Rony w całym filmie. Skacze między wyspami, a nawet w ostatniej chwili ucieka promem z powrotem na kontynent, gdy perspektywa powrotu do Londynu jest zbyt przytłaczająca. Film przeplatany jest faktami i obrazami dotyczącymi historii i legend Orkadów – jest to miejsce głęboko zakorzenione w mitologii, od selkie po inne przesądy.
Zaszyta w domku na Papa Westray, w którym w słuchawkach słychać tylko techno i w towarzystwie szumu fal rozbijających się o brzeg, Rona powoli zaczyna wracać do zdrowia, pomimo tego, co zaczęło się jako desperacka potrzeba kontaktu: we wcześniejszej części filmu szuka pomocy nieznajomego, aby osłonić papierosa przed wiatrem, gdy go zapala, a jej ręce pozostają na jego dłoniach, ku jego dyskomfortowi. Później korzysta z Internetu, aby śledzić Międzynarodową Stację Kosmiczną na jej orbicie wokół Ziemi, obserwując ją ze swojego okna i roniąc łzy, gdy przelatuje ona nad Orkadami. Postacie Outrun zaczynają orbitować wokół siebie na odległość, ale odległość ta jest konieczna, aby Rona mogła się wyleczyć – zarówno ona sama, jak i jej postrzępiony związek z matką. Aby móc pogodzić się z innymi, musi pogodzić się ze sobą.
The Outrun zdaje sobie sprawę, że wszyscy chcemy zatracić się w czymś większym niż małe, smutne światy, w których żyjemy samotnie, czy to w oceanie, czy na dnie butelki, ale film pozwala nam wiedzieć, że istnieją większe, pełne nadziei światy też na nas czekają. W tradycji Orkadów, jak mówi nam narracja Rony, istnieje przekonanie, że znalezienie czegoś w niskiej wodzie czyni to twoim. Pod koniec filmu staje się jasne, że Rona odkrywa początek nadziei.
„Outrun” już w kinach. Więcej informacji na temat tego, co warto obejrzeć, znajdziesz w pozostałej części naszej serii Spotlight na dużym ekranie.
