Kiedy Steph Houghton 2 lipca 2019 r. zmierzała w stronę rzutu karnego, nie mogła sobie wyobrazić, że za chwilę wykona swoją ostatnią znaczącą akcję dla Anglii na międzynarodowym turnieju.
Był to półfinał Pucharu Świata w Lyonie. Houghton miał zamiar zrównać Anglię ze Stanami Zjednoczonymi, co dałoby Anglii szansę na dotarcie do pierwszego finału Pucharu Świata. Mająca wtedy 31 lat napastnik, który stał się pomocnikiem, a następnie lewym obrońcą i środkowym obrońcą, był kapitanem swojego kraju w trzecim z rzędu półfinale turnieju.
Prawie pięć lat od tego pamiętnego momentu, kiedy amerykańska bramkarzka Alyssa Naeher obroniła rzut karny, Houghton ogłosiła, że wraz z końcem sezonu Women’s Super League odejdzie na emeryturę. Po ponad 400 występach w Sunderland, Leeds, Arsenalu i Manchesterze City, a także 121 występach w reprezentacji Anglii kapitan City powiedział: „Mam nadzieję, że opuszczę mecz w lepszym miejscu niż na początku i że przyczyniłem się do tego w pewnym stopniu, aby zapewnić dziewczętom jutra lepszą przyszłość w piłce nożnej.
Houghton widzi, że Naeher obronił swój rzut karny w 2019 r. (Alex Grimm/Getty Images)
W międzyczasie gwiazda Houghtona przygasła w grze.
Z osoby zawsze obecnej w Anglii i Manchesterze City stała się kimś, kto obserwuje wydarzenia z boku. Mistrzostwa Świata w 2019 r. nie były jej ostatnim występem jako kapitanka swojego narodu — prowadziła drużynę GB na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 2020 r. — ale pojawienie się Sariny Wiegman na stanowisku menedżerki reprezentacji Anglii w 2021 r. oznaczało zmianę kierunku, a Wiegman mianował Leah Williamson na kapitana w 2022 r.
Houghton zmagała się wówczas z kontuzjami, a jej walka o uzyskanie formy potrzebnej do powołania do składu na Euro 2022 była bolesna. Ostatecznie Wiegman odmówił jej wybrania.
Zwycięstwo Anglii na turnieju sprawiło, że ci, którzy stworzyli skład, osiągnęli niespotykany dotąd poziom uznania. I nie z winy żadnego z tych graczy, ci, którzy ominęli turniej, zostali w tyle – Houghton był jednym z nich.
Będąc niezwykle wpływową siłą we wszystkich klubach, w których grała, Houghton miała okazję odcisnąć swój ślad w Manchesterze City.
Dołączyła do City w 2014 roku jako jedna z pierwszych profesjonalnych zawodniczek klubu, obok Jill Scott, której trajektoria podkreśla rolę, jaką Euro może mieć dla publicznego uznania zawodnika. Będąc częścią tej początkowej grupy prowadzonej przez menadżera City Nicka Cushinga, Houghton odegrał kluczową rolę w zapewnieniu klubowi ugruntowanej pozycji na szczycie WSL, pomagając mu zdobyć Puchar Kontynentalny w 2014 roku, a dwa lata później swój pierwszy i jedyny tytuł WSL.
Houghton zdobył dwa trofea WSL w Arsenalu (Bryn Lennon/Getty Images)
Niezawodność Houghton w obronie i talent do zdobywania ważnych bramek sprawiły, że stała się ostoją Anglii i jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy od czasów, gdy drużyna GB doszła do ćwierćfinału w Londynie w 2012 roku. Grając na lewym obrońcy, Houghton strzelił trzy z Pięć goli drużyny GB na turnieju, w tym zwycięzcy obu zwycięstw 1:0 z Nową Zelandią i Brazylią.
Pod wodzą Houghtona Anglia dotarła do półfinału Mistrzostw Świata 2015, Euro 2017 i Mistrzostw Świata 2019. Nie należy zapominać o znaczeniu tych turniejów dla ostatecznego triumfu Anglii na mistrzostwach Europy w 2022 r., ponieważ doświadczenia Millie Bright, Ellen White i Keiry Walsh odegrały kluczową rolę w zapewnieniu Anglii awansu na Wembley.
Wpływ Hughton na City spowodował, że rozwinęła się i stworzyła pozytywne środowisko klubowe – co było nie lada wyczynem, ponieważ musiała zbudować je od zera – co wpłynęło na rozwój Georgia Stanway, Jess Park i Esme Morgan. Szybka wspinaczka City na szczyt WSL na przestrzeni lat zaskoczyła wielu obserwatorów, biorąc pod uwagę natychmiastowe wejście miasta do ligi, ale ich rywale z różnych miast, United, mogą zaświadczyć, że konsekwentne utrzymywanie się na szczycie przez ostatnią dekadę nie jest łatwym zadaniem.
Houghton po strzeleniu gola dla Wielkiej Brytanii przeciwko Kamerunowi w Londynie w 2012 r. (Glyn Kirk/AFP/GettyImages)
Czy uznanie byłoby inne dla Houghton, gdyby nie zmarnowała rzutu karnego tamtej pamiętnej nocy we Francji, a Anglia jakimś cudem dotarła do swojego pierwszego finału Pucharu Świata cztery lata wcześniej, zanim im się to w końcu udało?
Nie da się tego wiedzieć. Być może byłoby inaczej, gdyby wycofała się po tym, jak opuściła reprezentację Anglii w 2022 roku. Fakt, że nie powiedziała wiele o jej charakterze.
W pewnym sensie Houghton ma szczęście, że należy do pokolenia, w którym jej najlepsze i najgorsze momenty zostały uchwycone na nagraniach wideo i płytach. Jest wielu innych, którzy byli przed nią i nie mają nawet takiej opcji.
Oznacza to, że osiągnięcia Houghton będą mogły zostać właściwie zrozumiane i docenione w nadchodzących latach – będzie to świadectwo kultury, do której powstania przyczyniła się.
(Zdjęcie na górze: Catherine Ivill/Getty Images)
