Gdybym za każdym razem, gdy postapokaliptyczna gra zaczynała się od pozostawienia gracza na śmierć, dostawał zakrętkę od butelki, byłbym bardzo niezdarnym chłopcem. Z perspektywy czasu powinienem był wiedzieć, że Stalker 2: Serce Czarnobyla natychmiastowe rozdawanie amunicji i wytrzymałych karabinów szturmowych było czerwoną flagą. Wszystko zostaje zrabowane w ciągu 30 minut, kiedy grupa tajemniczych prześladowców wpada w zasadzkę i zabiera wszystko, co wartościowe – poza, nieco przemyślanym, jednym pistoletem.
W następstwie ich napadu moją najbardziej palącą troską było przeżycie, mając resztki, które mi pozostały, grzebiąc w gnijących drewnianych domach i kieszeniach bandytów, by zebrać żywność i amunicję. Ale za moim instynktem przetrwania czaił się dziwny przypadek déjà vu. Bujna ukraińska wieś Strefy jest oddalona o miliony mil od zakurzonego pustynnego miasta Goodsprings w Nevadzie, ale doświadczenie mojego prześladowcy było niesamowicie podobne do 18-karatowego pecha, którego doświadczał Kurier na początku Fallout: New Vegas. Od tego czasu okazało się, że nie jest to przypadek, a w ciągu 40 godzin, które spędziłem w Stalker 2, jego podobieństwa do legendarnej gry RPG studia Obsidian tylko wzrosły.
Ring-a-ding-ding, prześladowca
Fantastyczny, ale wadliwy
Recenzja Stalker 2: Heart of Chornobyl: „Najlepsza, ale najbardziej popsuta gra, w jaką grałem przez cały rok”
W ciągu 14 lat od premiery New Vegas niewiele gier było w stanie dorównać skłóceniom frakcyjnym, które ożywiły Pustkowi Mojave. Twoja pierwotna misja – wytropienie gładko mówiącego napastnika Benny’ego w celu zemsty – zmienia Courier Six w nieświadomego króla, decydującego czynnika w grze w szachy na pustyni. Kluczowymi graczami są biurokratyczna Republika Nowej Kalifornii (NCR), militarystyczni rzymscy cosplayerzy z Caesar’s Legion oraz Mr. House, enigmatyczny władca New Vegas, który dowodzi armią robotów.
Jednak pod tą wielką trójką znajdują się różne grupy, do których można zabiegać lub niszczyć, według własnego uznania – wśród nich znajduje się pustynny gang Wielkich Chanów, lokalny oddział Bractwa Stali i kochające lotnictwo Bombowce, żeby wymienić tylko kilka. Możesz także dźgnąć wielu z nich w plecy, aby objąć władzę nad New Vegas, zaprzyjaźniając się z dowolną liczbą mniejszych frakcji pustyni, zanim zaczniesz grać w Domu, Legionie Cezara lub RNK. Zaledwie pisanie na maszynie to sprawia, że mam ochotę jeszcze raz zagrać w Bitwę pod Zaporą Hoovera – absolutny hit, jeśli chodzi o finały gier, ponieważ to tutaj widzisz, jak konsekwencje twojej dyplomacji przynoszą owoce.
Główny bohater Stalkera, Skif, podąża podobną ścieżką co Courier Six. Podczas swojej pierwszej podróży do Strefy zostaje napadnięty i pozostawiony na śmierć przez napastników, którzy wiedzieli, gdzie się znajdzie. Gdy Kurier został okradziony z dostarczanej przez siebie paczki – platynowego chipa wzmacniającego armię – skradziono unikalny skaner Skifa. Podczas gdy Kurier zostaje uratowany przez-robota-kowboja Victora, który wykopuje ich z płytkiego grobu i niezbyt subtelnie podąża za nimi przez rzekę Mojave pod pretekstem, że pojawia się, by się przywitać, Skif zostaje uratowany przez prześladowcę imieniem Richter , który ma podobny zwyczaj pojawiania się jak zły grosz w wielu barach The Zone.
Opowieść o dwóch pustkowiach
Jako Skif szybko zostajesz uwolniony, aby dowiedzieć się, kto cię zaatakował i dlaczego, i zachęcony do zemsty na tych, którzy cię skrzywdzili. Jednak gdy rozgrywa się akcja New Vegas, poszukiwania odpowiedzi szybko wciągają go w regionalną politykę. Brutalna jednostka wojskowa The Ward stara się zaprowadzić porządek w Strefie – i ostatecznie usunąć jej naukowe anomalie – ze świata, podczas gdy frakcja prześladowców Spark walczy o zachowanie „cudów” tego obszaru. Kolonia byłych kultystów Monolitu, którym wyprano mózgi, próbuje rozpocząć nowe życie na Dzikiej Wyspie, a naukowcy spoza Strefy chcą za wszelką cenę wykorzystać niemożliwości tego obszaru.
Skif jest kluczem do przełamania różnych impasów, a podczas głównego zadania w Stalker 2 często jesteś zmuszony wybierać między nimi. Oprócz tego, że mają one ogromny wpływ na fabułę, decyzje te kształtują otwarty świat The Zone. Po nieodwracalnym zerwaniu stosunków z The Wardem – z którym udało mi się pozostać w przyjaznych stosunkach przez ponad 20 godzin – stałem się persona non grata wśród kapryśnych faszystów, któremu zabroniono wstępu do niektórych osiedli i ostrzelano ich wędrówką. patrole. Ponieważ w niektórych regionach nawet właściciele zmieniają właściciela w zależności od tego, z kim się przyjaźnisz, Stalker 2 jest jedną z niewielu gier od czasu New Vegas, która dała mi poczucie, że moje szeroko zakrojone decyzje mają wymierne konsekwencje tu i teraz, a nie tylko zwykłe epilogi bez użycia rąk, których oczekujemy od rozgałęzionych gier RPG.
To poziom interakcji, który rzadko widujemy w grach z otwartym światem, prawdopodobnie dlatego, że muszą być koszmarem, żeby zadziałały. Zarówno Stalker 2, jak i New Vegas doświadczyły sporego zamieszania w momencie premiery, ale w oparciu o ich „Bardzo pozytywne” i „Zdecydowanie pozytywne” recenzje na Steamie, ogólny konsensus wydaje się być taki, że ludzie mogą przeoczyć swoje porysowane krawędzie w świetle ich blask. Jest powód, dla którego wciąż kochamy Vampire: The Masquerade – Bloodlines, nawet jeśli wymaga ona aktualizacji społecznościowej do prawidłowego działania, lub dlaczego wszyscy spędzili dziesiątki godzin w trzecim akcie Baldur’s Gate 3, gdy wciąż otrzymywał on tak potrzebne dopracowanie. Autentyczne, namacalne ambicje jaśnieją w grach takich jak gwiezdny pył – niezależnie od tego, jak bardzo są radioaktywne – i niewiele jest w stanie to przyćmić.
Jeśli Fallout i Stalker nie są dla Ciebie wystarczające, oto najlepsze gry FPS dalej pracować
