Recenzja Spellbound: Kolorowa animacja Skydance w serwisie Netflix gryzie więcej, niż jest w stanie przeżuć

Wiele oczekujemy od filmów animowanych – serca, humoru i rozwoju postaci, które przeradzają się w poruszającą i zapadającą w pamięć historię. Nie każdy film staje na wysokości zadania, ale niektóre są mniej zapadające w pamięć niż inne po prostu dlatego, że miały na celu zrobienie czegoś nieco innego. Oczarowanywyprodukowany przez Skydance Animation film Netflix, porusza tematykę rodziny i zmieniającej się dynamiki, która może ją potencjalnie zmienić lub zniszczyć. To jest jego największa siła, ale z jakiegoś powodu przedstawienie swojej tezy zajmuje zbyt dużo czasu i przy tym osiąga rozczarowanie w innych obszarach.

Wyreżyserowany przez Vicky Jenson na podstawie scenariusza Lauren Hynek, Elizabeth Martin i Julii Mirandy. Oczarowany podąża za Ellian (Rachel Zegler), księżniczką Lumbrii, królestwa inspirowanego starożytną Hiszpanią – co widać dopiero na początku, w którym dominują pieśni i taniec flamenco. W wieku 15 lat Ellian nie wiedzie życia nastolatki, o jakim myślała. Zamiast jeździć konno i bawić się z przyjaciółmi, Ellian — wraz z Ministrami Bolinerem (cudowny John Lithgow) i Nazarą (Jenifer Lewis) — opiekuje się swoimi rodzicami, którzy rok wcześniej zostali przemienieni w potwory w Mrocznym Lesie Wieczności Ciemność.

Spellbound nie zagłębia się w złożoną dynamikę rodziny

To podważa istotę tej historii

Uczucia Ellian są przez cały czas jasne; ma nadzieję, że jej rodzicom uda się powrócić do ludzkiej postaci, choć Nazara i Bolinar są przekonani, że tak się nie stanie, i chcą uczynić Ellian nową królową. Sedno filmu opiera się na pragnieniu Ellian, by ocalić swoich rodziców, ale wciąga nas w historię tuż przed jej wyprawą do Ciemnego Lasu Wiecznej Ciemności, zamiast budować ją poprzez ustalenie, jaka była dynamika rodziny przed król (Javier Bardem) i królowa (Nicole Kidman) ulegli przemianie, pozostawia wielką dziurę w sercu narracji.

Dowiadujemy się o tym częściowo ze wspomnień Ellian, które szybko pojawiają się w trakcie utworu „The Way It Was Before”, co sugeruje, że wszystko było szczęśliwe, zanim nie było. To z punktu widzenia Ellian, więc logiczne jest, że jesteśmy tak samo zaskoczeni jak ona, gdy jej rodzice ogłaszają zmieniające życie oświadczenie. Ale to odkrycie ma miejsce tak późno w filmie, że spłaszcza emocjonalne skutki. The najlepsza piosenka w filmie „What About Me?” jest świetna, ponieważ ma w sobie całą energię i energię Oczarowany nie.

Myślałem trochę o Odważny i jak stworzyło to dynamikę między Meridą a jej matką, królową Elinor. Nie umniejsza to wpływu podróży Meridy, mającej na celu przekształcenie matki z powrotem w człowieka po tym, jak została zamieniona w niedźwiedzia – ale uczyniło ją tym bardziej skuteczną. W OczarowanyEllian ma jasną misję i my ją rozumiemy, ale zamiast od początku ukazywać napięcie między jej rodzicami, pozostało nam tylko kilka scen, które nawiązują do wielkiego ogłoszenia, zanim ono nastąpi.

Pozostawia to napięcie między Ellianem, Bolinerem i Generałem (Olga Merediz), który próbuje schwytać potwornych monarchów i odesłać ich. Powoduje to znacznie mniej potężny i pusty emocjonalnie konflikt. Skupienie się na przygodzie, podczas gdy sedno historii schodzi na drugi plan, może działać dobrze w przypadku dzieci, które prawdopodobnie będą się lepiej bawić niż ja, ale w przypadku dorosłych widzów Oczarowany nieśmiało podchodzi do relacji rodzinnej, którą można było znacznie wzbogacić poprzez zgłębienie jej złożoności.

Spellbound ma swoje urocze momenty

Król Solon w wykonaniu Javiera Bardema ma jedną z najzabawniejszych kwestii w całym filmie

Brak serca nie oznacza Oczarowany nie ma kilku wzruszających momentów. Chociaż nie mają one miejsca aż do zakończenia filmu, pojednanie Ellian z rodzicami jest cudowne. Sposób, w jaki zespół animatorów przedstawił mroczne tornado żerujące na mrocznych myślach, jest onieśmielający, a fakt, że film porusza bardziej dojrzałe tematy i skomplikowane emocje, jakie one wywołują, jest godny pochwały. Niektóre inne postacie, choć słabo narysowane, dodają uroku tej historii.

Lithgow świetnie się bawi po wymianie ciał Bolinara ze zwierzakiem Ellian, Flinkiem, i Głośna deklaracja króla Solona Bardema o pozbyciu się „wodę w jego ciele” jest uroczo głupia i komiczna. Animacja filmu jest czysta i kolorowa, a stroje bohaterów stanowią szczegółową atrakcję. Jednak ścieżka dźwiękowa Alana Menkena nie jest najlepszą, jaką kiedykolwiek stworzył kompozytor, a utwory z tekstami Glenna Slatera nie są szczególnie chwytliwe ani zapadające w pamięć, z wyjątkiem jednego.

W porównaniu do innych, mocniejszych filmów animowanych, Oczarowany siedzi wygodnie po środku. Dzieci prawdopodobnie będą nim zachwycone – chociaż oczekiwanie na koniec trwa prawie dwie godziny i może być trudne – a oferuje wystarczająco dużo, aby mogły oglądać dalej. Fabuła miała dobry pomysł, ale to wykonanie ostatecznie powstrzymuje animację przed wzniesieniem się na wyżyny jej potencjału. Żałuję tylko, że mocniej nie chwyciło to serca w centrum historii.

Oczarowany można już oglądać w serwisie Netflix. Film trwa 109 minut i ma ocenę PG ze względu na elementy tematyczne i pewną akcję/niebezpieczeństwo.