Przegrany przez wybuch Pinatubo, tradycyjne ciasteczko Bacolor powraca

BACOLOR, PAMPANGA, Filipiny — Coś zginęło, gdy mieszkańcy tej byłej stolicy Filipin walczyli o przetrwanie i odbudowę po drugiej najgorszej erupcji wulkanu na świecie w XX wieku.

Oprócz istnień ludzkich, domów, gospodarstw rolnych i innych dóbr, to, co również zniknęło w następstwie erupcji góry Pinatubo 15 czerwca 1991 r. i serii wylewów lahar do 1997 r., było starym rodzajem ciasta.

Zapadła w pamięć, a starsi mieszkańcy nazywają ją „Dulce Prenda”. Australijski kanał kulinarny przetłumaczył to jako „słodki skarb”.

To ciasteczko jest powiązane z nabożeństwem do Nuestra Señora del Santisimo Rosario (Matki Bożej Różańcowej) – La Naval de Bacolor, które według zapisów rozpoczęło się tu w 1786 roku. Bacolor obchodzi swoje święto w listopadzie – po Manili i Angeles City w październiku – wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny w zwycięstwach morskich nad Holendrami w 1646 r. Bacolor, jako stolica Pampanga w latach 1762–1764, gościło armię hiszpańską walczącą z brytyjskimi najeźdźcami.

Voltaire San Pedro, specjalista ds. turystyki w Bacolor, nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, dlaczego ciasta nie jest już przygotowywane ani sprzedawane luzem lub w garściach.

Kontynuacja artykułu po tym ogłoszeniu

Przypuszczał, że diaspora licząca 81 procent z 67 228 mieszkańców Bacolor w 1991 r., przeniesienie do ośmiu przesiedleń lub skrajne ubóstwo i bezrolność, które nastąpiły po katastrofie, mogły spowodować pozorne rozłączenie się z tradycją ofiarowywania Dulce Prenda podczas La Naval.

Kontynuacja artykułu po tym ogłoszeniu

Pintakasi, strona internetowa „Kronik filipińskiej pobożności ludowej i lokalnej historii kościelnej”, potwierdziła istnienie i koniec ciasta.

„Ciasteczka cieszyły się dużą popularnością podczas uroczystości, które jednak nagle się skończyły [when] Pinatubo eksplodowało wiele lat temu. Zmusiło to mieszkańców Bacolor do migracji do różnych miejsc, rozrywając tradycję” – twierdzi Pintakasi.

Począwszy od 1997 roku, coraz więcej mieszkańców powracało okazjonalnie do „miasta duchów” podczas świąt La Naval, Matki Bożej z Lourdes i patronów wsi, a także w Dzień Zaduszny i Dzień Wyborów.

Ale ciasto pozostało tylko wspomnieniem, powiedział.

STRONNIK TRADYCJI KULINARNEJ Dziedzictwo kulinarne i szefowa kuchni Lillian Borromeo pokazuje burmistrzowi Bacolor Eduardo „Dimanowi” Datu, jak powstaje ciasto „Dulce Prenda”. Zamiast tradycyjnego „kundola” (melona ozimego) użyła tartego i słodzonego nadzienia kokosowego.

Odrodzenie

Ale Dulce Prenda została „przywrócona” jako „ukryte danie odziedziczone po Bacolorze” na początku tego tygodnia, przed dzisiejszym daniem La Naval.

Burmistrz Eduardo „Diman” Datu i Uniwersytet Stanowy Don Honorio Ventura poprosili szefową kuchni i rzeczniczkę dziedzictwa kulinarnego Lillian Borromeo (84 l.), aby nauczyła studentów i lokalnych piekarzy, jak powstają ciasteczka.

W wywiadzie Borromeo powiedziała, że ​​wyciągnęła ze swoich akt notes ze starymi przepisami. Należał do jej babci, Maury Hizon (siostry Tomasa, żony jej dziadka Don Monico Mercado), która spisywała składniki i preparaty.

„Bogaci ludzie ofiarowali Dziewicy cenne dary [Mary]. Ale ci, którzy nie mieli, również chcieli coś zaoferować, ale nie mieli nic do zaoferowania” – wspomina z opowieści o kucharzach z klanu Mercado z miasta Sasmuan, gdzie to nabożeństwo się rozpowszechniło.

Według niej miejscowi zrobili Panecillos de San Nicolas z mieszanki żółtek jaj, masła, mleka, cukru, mąki marantowej, proszku do pieczenia i skórki „dayap” (lokalnego cytrusa).

„Dodali także słodkie nadzienie z melona zimowego („kundol”), które jest używane do ciasta „hopia”, którego nauczyli ich Chińczycy. Po połączeniu obu tradycji w ten biszkopt, nie wiedzieli, jak go nazwać” – podzielił się Borromeo.

Dodała: „Kiedy przez miasto przeszła procesja maryjna z wiernymi śpiewającymi hiszpańską pieśń «La despedida a la Virgen» (Pożegnanie Dziewicy), usłyszeli słowa «Adios, dulce prenda adorada». Nie rozumieli, co to znaczy, ale zdecydowali, że „dulce prenda” będzie nazwą tego słodkiego ciasteczka.

Ponieważ w porze deszczowej melon zimowy nie jest dostępny, Borromeo podczas swojego pokazu gotowania zastąpiła go tartym i słodzonym nadzieniem kokosowym.

Jej narracja stanowi część dokumentacji historii ciasta, powiedział San Pedro. W pobliskiej stolicy Pampanga, San Fernando, popularyzuje także „panarę”, ciasto z niedojrzałą papają.

Drewniana forma do ciasta, nowo wykonana w pobliskim Betis w Guagua, ozdobiona haftem przedstawiającym suknię Matki Boskiej.

Wzór na Dulce Prenda został zainspirowany haftem na sukience przedstawiającym wizerunek La Naval. Przed pieczeniem ciasto dociska się do drewnianej formy. Został wykonany w społeczności snycerskiej Betis, która jest tylko rzeką poza Bacolor.

„Biszkopt nie jest trudny do zrobienia” – powiedział wiceburmistrz Ron Earvin Dungca, gdy Datu mieszał składniki.

Borromeo powiedziała, że ​​ostatni raz upiekła to ciasto na prośbę Erli Mendozy z okazji premiery swojej książki „A Cofradia of Two (Oral History on the Family Life and Lay Religiosity of Juan D. Nepomuceno and Teresa G. Nepomuceno)” w 2004 r.

Liza Granda, autorka najlepiej sprzedającego się tutaj ciasta „sansrival”, planowała dodać do swoich produktów Dulce Prenda.

Oryginalny obraz („czcigodny”) Matki Bożej Różańcowej-La Naval Bacolor przechowywany jest w „ołtarzu” (niszach) przed głównym ołtarzem kościoła San William. —Biuro Turystyczne Bacolor

Oryginalny obraz

Wenerada, czyli obraz umieszczony u „retablo burmistrza” przed ołtarzem, jest oryginałem i według ks. Eugene Reyes, przewodniczący komisji dziedzictwa kościelnego archidiecezji San Fernando.

Oryginalny obraz „festejada”, czyli procesji przedstawiającej fiestę i jej „carroza” (powóz), zamówiony przez parę Jose i Luz Panlilio, można zobaczyć w muzeum kampusu Uniwersytetu De La Salle-Dasmariñas w Cavite. San Pedro powiedział, że lokalni przywódcy zaapelowali o jego zwrot.

W przypadku jego nieobecności procesję La Naval wznowiono w listopadzie 1995 r., wykorzystując wizerunek należący do zmarłego Toma Jovena.

Pintakasi stwierdziła, że ​​nabożeństwo to „rozkwita do dziś”, dodając, że patronka stała się „świadkiem chwalebnej, tragicznej i burzliwej historii Bacolor i jego mieszkańców”.