Nicole Kidman szczerze mówi o śmiertelności: budzi się z płaczem i sapaniem

Nicole Kidman obnaża swoją duszę przed rzeczywistością starzenia się, żałoby i obejmuje emocjonalną głębię życia.

W szczerej rozmowie Kidman ujawniła, że ​​po pięćdziesiątce lepiej dostroiła się do swoich emocji i zdecydowała się je w pełni poczuć, zamiast je tłumić.

Teraz, po pięćdziesiątce, Nicole Kidman przyznała, że ​​jej uczucia są „jeszcze bardziej” surowe i bliskie powierzchni.

57-letnia aktorka „Babygirl” podzieliła się swoimi szczerymi przemyśleniami w nowym wywiadzie GQ.

“Śmiertelność. Połączenie. Życie nadchodzi i uderza cię” – powiedziała, opisując emocje, które odczuwa głębiej niż kiedykolwiek. “I [the] utrata rodziców i wychowywanie dzieci, małżeństwo i wszystkie te rzeczy, które czynią cię w pełni świadomym człowiekiem. Jestem we wszystkich tych miejscach. Takie jest życie, uff. To z pewnością podróż.”

Życie osobiste Kidman splata się z poruszanymi przez nią tematami. Ma córki Sunday Rose (16 l.) i Faith Margaret (13 l.) z mężem, gwiazdą country Keitha Urbana. Jest także mamą 31-letniej Belli i 29-letniego Connora, których dzieli ze swoim byłym mężem, Toma Cruise’a.

Zastanawiając się nad wpływem starzenia się i nieuchronnością straty, Kidman podzieliła się tym, jak głęboko te spostrzeżenia na nią wpłynęły. „Kiedy się starzejesz, uderza cię, jak… pobudka o trzeciej w nocy, płacz i sapanie” – powiedziała. Jeśli w tym uczestniczysz i nie jesteś odrętwiały. I jestem w tym. Całkowicie w tym.”

Po ukończeniu 40. roku życia Nicole Kidman zaczęła odczuwać ograniczenia wynikające z uprzedzeń Hollywood dotyczących wieku. Zauważyła spadek liczby ról, które ją pasjonowały, i obawiała się, że osiągnęła przerażającą „granicę wieku”, z którą boryka się wiele kobiet w branży.

Zamiast odejść od aktorstwa – decyzję, którą, jak przyznaje, poważnie rozważała – Kidman przejęła kontrolę nad swoją karierą, zakładając własną firmę produkcyjną Blossom Films. Jej celem było stworzenie możliwości dla siebie i innych artystek, w tym scenarzystek, producentów i reżyserek, które mogłyby skorzystać na ścieżkach, które wytyczyła.

Jednym z najwcześniejszych triumfów Blossom Films był „Wielkie kłamstewka” – doceniona przez krytyków adaptacja powieści Liane Moriarty autorstwa HBO. Serial skupiający się na grupie zamożnych matek z Monterey uwikłanych w sprawę o morderstwo odniósł ogromny sukces i przygotował grunt dla wiedzy Kidman w adaptowaniu lektur plażowych do porywających seriali telewizyjnych.

Od tego czasu ugruntowała swoją reputację królowej gatunku „biała elita wybrzeża, zagadka” dzięki hitom takim jak „The Undoing”, „Nine Perfect Strangers” (2021) i „The Perfect Couple”, które zajmowały pierwsze miejsca na światowych listach przebojów serwisu Netflix przez kilka tygodni po wydaniu.

Reese Witherspoon wychwala swoją długoletnią przyjaciółkę i współpracowniczkę Nicole Kidman, nazywając ją potęgą zarówno na ekranie, jak i poza nim.

„Nicole jest niesamowicie oczytana i naprawdę wie, jak dobierać reżyserów do materiału” – powiedziała Reese Witherspoon, współgwiazda i producentka Kidman „Wielkich kłamstewek”. „Ogląda niesamowitą liczbę prac wschodzących twórców filmowych i bardzo uważnie wybiera, z kim chce pracować. Zawsze jest też chętna do podejmowania nowych wyzwań, szczególnie ról, które eksplorują wyjątkowy wyraz kobiecej tożsamości”.

W niedawnym Różnorodność wywiadzie Nicole Kidman wyraziła chęć współpracy z uznanym reżyserem Martina Scorsesestwierdzając: „Zawsze mówiłem, że chcę pracować [Martin] Scorsese, jeśli nakręci film z kobietami.” Komentarz subtelnie wskazał na męski charakter większości twórczości Scorsese, wywołując dyskusję na temat braku narracji z udziałem kobiet w jego filmografii.

Choć Scorsese wyreżyserował filmy z silnymi rolami kobiecymi, takie jak „Alicja już tu nie mieszka” (1974) i „Killers of the Flower Moon” (2023), większość jego projektów skupia się na historiach o tematyce męskiej.

Podczas konferencja prasowa w 2019 r we Włoszech Martin Scorsese odniósł się do utrzymującej się od dawna krytyki dotyczącej braku narracji z udziałem kobiet w jego filmach. Kultowy reżyser wyraził swoją frustrację z powodu powtarzającej się krytyki, potwierdzając, że w jego twórczości toczy się dyskurs na temat reprezentacji płci.

„To nawet nie jest słuszna uwaga” – stwierdził. „To sięga 1970 roku. To pytanie, które zadaję sobie od wielu lat. Czy powinienem to zrobić? Jeśli historia tego nie wymaga, jest to strata czasu dla wszystkich. Jeśli w historii pojawia się kobieta główną postacią, dlaczego nie?”