Francuski piosenkarz, pisarz i kompozytor Charles Dumont, który jest najbardziej znany ze współautora klasyki Édith Piaf Nie, niczego nie żałujęzmarł po długiej chorobie w wieku 95 lat.
Dumont, urodzony w 1929 roku we francuskim mieście Cahors, już od najmłodszych lat rozwinął swoją pasję do jazzu i najpierw kształcił się na trębacza w Konserwatorium Muzycznym w Tuluzie.
Po drugiej wojnie światowej przeniósł się do Paryża, gdzie kontynuował karierę muzyczną, jednak po operacji migdałków musiał porzucić grę na trąbce. Następnie skupił się na grze na fortepianie i pisaniu kompozycji.
W latach pięćdziesiątych Dumont nadal zajmował się muzyką, utrzymując się na powierzchni finansowej, wykonując dorywcze prace. To właśnie w tym okresie poznał autora tekstów i wieloletniego współpracownika Michela Vaucaire’a i wspólnie napisali Nie, niczego nie żałuję w 1956 r.
Według własnej relacji Dumonta, kultowe połączenie Piafa z Nie, niczego nie żałuję prawie nie doszło do skutku, gdy śpiewająca gwiazda, nie będąc pod wrażeniem kompozycji jego i Vaucaire’a, odmówiła ich prośbom o spotkanie.
Kiedy w końcu udało im się umówić na spotkanie za pośrednictwem jej gospodyni, piosenkarka była wściekła, że nie została uprzedzona. Kazała im czekać godzinę i warknęła, że mogą zaprezentować tylko jedną ze swoich kompozycji.
Dumont śpiewał Nie, niczego nie żałuję. Po chwili milczenia oświadczyła, że to jest piosenka, na którą czekała i że wykona ją na swoim kolejnym koncercie w słynnej Olympia Hall.
Pisarz i kompozytor napisał dla Piaf kolejnych 30 piosenek, a współpraca zakończyła się dopiero z powodu przedwczesnej śmierci piosenkarza w 1963 roku w wieku 47 lat.
W trakcie swojej kariery Dumont pisał piosenki dla wielu innych ikonicznych postaci, w tym Dalidy, Tino Rossiego i Jacques’a Brela (Polegam na tobie), podczas gdy Barbra Streisand zaśpiewała jego i Vaucaire’a piosenkę o wojnie berlińskiej, Ścianaza album z 1966 roku inspirowany piosenkami francuskimi pt Nazywam się Barbra.
Dumont czasami pisał także muzykę do filmów i seriali telewizyjnych, zwłaszcza biorąc udział w klasykach Jacques’a Tatiego z lat 70. Ruch drogowy I Paradachoć jest on również cytowany w napisach końcowych takich filmów jak Początek, Marzyciele, Byk Durham I Nieznośne okrucieństwo za włączenie Nie, niczego nie żałuję na ich ścieżkach dźwiękowych.
