Jeśli pozwolicie mi na chwilę, chciałbym cofnąć się do roku 2014, roku oscarowego selfie Ellen DeGeneres, konkursu Ice Bucket Challenge i – tak – epickiego science-fiction Interstellar Christophera Nolana.
Siedząc w oczekiwaniu na najnowszą powieść Nolana, zastanawiałem się, co się przede mną wydarzy. Przeważnie unikałem marketingu, ograniczając się do niego jego pierwszy zwiastun (który skupia uwagę, aby pokazać spustoszoną ziemię i zjawisko naturalne zbliżające się do Coopera Matthew McConaugheya) jako mojego przewodnika.
Prawie trzy godziny później wyszłam z kina z uczuciem zimna, oszołomienia i ostatecznie rozczarowana. Pomimo rozmachu i znakomitych efektów wizualnych w IMAX, uznałem, że „Interstellar” był zbyt długi, zbyt sentymentalny i – będący kontynuacją „Mrocznego rycerza powstającego” dwa lata wcześniej – sprawił, że zacząłem się zastanawiać, czy Nolan nie utracił swojego magicznego dotyku.
Mając 20 lat, prawie nie zastanawiałem się nad Interstellar. Odkrywam ją na nowo 10 lat później, w wieku 30 lat, po części dzięki większej świadomości upływu czasu, i teraz widzę ją taką, jaka jest naprawdę: najlepsze, wywołujące największe emocje dzieło Christophera Nolana.
twórca gwiazd
Krążąc wokół umierającej Ziemi i próbując ocalić jej mieszkańców, były pilot NASA Cooper wyrusza w stronę gwiazd w Interstellar wraz z dr Amelią Brand (Anne Hathaway) w poszukiwaniu bardziej gościnnych planet – ale musi zostawić swoją młodą córkę Murph.
Większość filmów Nolana ma wielkie pomysły, wielkie emocje i świetne scenografie – ale prawie nigdy wszystkie trzy. Początek jest już blisko, choć jego oszałamiające założenia, zaskakujące zakończenie i potraktowanie Malu Marion Cotillard sprawiają, że thriller o wymarzonym napadzie wydaje się nieco mniej satysfakcjonujący, niż oczekiwano. Największym triumfem Interstellar jest osiągnięcie tego wszystkiego.
Po pierwsze, emocje. Spośród całej krytyki kierowanej pod adresem Nolana jedna się wyróżnia – jego filmom może brakować serca i ze swej natury być nieco pozbawione uczuć. To po prostu nie dotyczy Interstellar, który od razu ugruntowuje film jako słodką opowieść rodzinną (w tym młody Timothee Chalamet pojawiający się w kilku linijkach jako syn Coopa, Tom).
„Interstellar powstał z bardzo osobistego punktu widzenia” – mówi Nolan w istotnej książce Toma Shone’a The Nolan Variations. W końcu nie bez powodu roboczy tytuł „Interstellar” brzmi „List Flory”, nawiązując do jego wówczas 11-letniej córki.
Od tego momentu Interstellar wykracza poza galaktyki i przenosi się do wszelkiego rodzaju nieznanych i wrogich środowisk, ale w swej istocie pozostaje niezmienny w swoim emocjonalnym przesłaniu – Cooper walczy o ocalenie tego, co czeka na niego w domu, na jego ranczu.
Dlatego właśnie wielka scena Interstellar uderza tak mocno. W przeszłych i przyszłych filmach Nolana reżyser zrobiłby wszystko, od rozbicia prawdziwego Boeinga 747 po dosłownie przewracanie pokoi do góry nogami w swoich bombastycznych sekwencjach. Tutaj najważniejszy moment następuje z podobnym hukiem – ale jest to raczej cios w brzuch niż eksplozja.
W jednej z najwspanialszych scen kina XXI wieku (którą można zobaczyć). obejrzyj tutaj w całości), Coop grany przez Matthew McConaugheya powraca z misji na planetę, tracąc lata życia z powodu dylatacji czasu. To właśnie tam spotyka filmy przedstawiające dorosłego Murpha (w tej roli Jessica Chastain) dorastającego przez dziesięciolecia.
Ogarnięcie tej wyjątkowo intensywnej straty jest wystarczająco trudne, ale częściowo dzięki osobistemu dotykowi Nolana, który wyciska z niego każdą kroplę uczuć, McConaughey dostarcza boleśnie pięknej i niszczycielskiej odpowiedzi na te utracone lata. Główny występ Cilliana Murphy’ego w Oppenheimerze słusznie spotyka się z uznaniem, ale nie ma takiego momentu. Coop nie tylko opłakuje stratę; opłakuje to wyjątkowo złożone uczucie, gdy zdaje sobie sprawę, że nie mógł się zestarzeć u boku Murpha.
Emocje i pełne emocji scenografie są wystarczająco mocne, aby wynieść ten film na szczyt rankingów każdego fana Nolana, ale to zabawne eksperymenty reżysera z przestrzenią i czasem tak naprawdę przypieczętowują sprawę.
Przykład: zakończenie Interstellar zawiera zwrot akcji, który tylko wzbogaca kolejne odsłony. Gdy Coop kończy swoją misję, udając się do tunelu czasoprzestrzennego przypominającego tunel czasoprzestrzenny z 2001 roku, okazuje się, że „duchy”, które po raz pierwszy widziano w filmie, od którego rozpoczął się jego podróż, to Coop komunikujący się ze sobą za pośrednictwem czterowymiarowej płaszczyzny.
Magia Interstellar, podobnie jak ostateczne pociągnięcie dywanika, ma swoją paradoksalną naturę. Opowiada o ogromnej pustce i samotności przestrzeni, a jednocześnie jest intymną opowieścią o ojcu i córce. Nolan nawleka niemożliwą igłę, osiągając jedno i drugie, po części dzięki połączeniu swoich przeszłych doświadczeń z wielkimi hollywoodzkimi hitami – i całą skalą, jaka się z tym wiąże – oraz uciszeniu swoich niedowiarków, prezentując widzom tę rzadką rzecz: wartą 165 milionów dolarów historię o Nolan ma poczucie winy, że zostawił córkę do pracy.
Więc tak, ręce do góry – myliłem się. „Interstellar” to jak dotąd najlepszy film Christophera Nolana. Przy dorobku obejmującym najlepszy film o superbohaterach, jaki kiedykolwiek powstał, zdobywcę nagrody dla najlepszego filmu i śmiały hollywoodzki debiut w Memento, wymaga to trochę pracy. Ale Nolan celował w gwiazdy i jego misja zakończyła się sukcesem. Dopiero dekadę zajęło mi uświadomienie sobie tego.
Aby uzyskać więcej informacji, przejrzyj nasze ogólne rankingi najlepszych filmów Nolana oraz wszystkie daty premier nowych filmów, na które musisz czekać.
