Od ponad 15 lat muzyka Justina Vernona okazuje się nieograniczona. Jego debiut w 2007 roku jako Bon Iver, Dla Emmy, na zawsze, przybył jako folk przepełniony falsetem, owiany nieodpartą mitologią – nagrał album samotnie na pustyni Wisconsin, ze złamanym sercem i rekonwalescencją po chorobie. Ale tak jak pokolenie autorzy piosenek zaczął naśladując swoje charakterystyczne, drzewne brzmienie, Vernon przeszedł do następnej rzeczy, a potem następnej: pobocznego projektu post-rockowego; nagrodzona Grammy płyta kameralna pop; następnie w 2016 r. eksperymentalny 22, milionktórego vokodowany wokal, glitchowe syntezatory i widmowe aranżacje na nowo przedstawiły Bon Iver jako projekt nieobciążony gatunkiem ani epoką. Do 2019 roku, kiedy zespół wydał płytę ja, jaVernon był powszechnie uważany za geniusza pokoleniowego, artystę-artystę, innowatora najwyższej próby. Wydawało się, że nie ma rzeczy, której nie mógłby zrobić.
Wydaje się, że po prawie dwóch dekadach odkrywania na nowo i zaciemniania Vernon chce teraz stać się bardziej bezpośredni. Po początkowym odrzuceniu światła reflektorów przyjął rolę orędownika zmian społecznych, zwalnianie syngiel z odpowiednimi deklaracjami misji oraz promowanie partnerstw z organizacjami zajmującymi się równością płci i zapobieganiem przemocy domowej podczas jego występów na żywo; niedawno wystąpił, wspierając Kamalę Harris i Tima Walza na wiecu w Wisconsin. Jego współpraca stała się mniej dziwna i bardziej bezpośrednia. Zamiast freestyle’u u boku Chief Keefa i Assassina na przebiegłych fragmentach albumów Kanye Westa, wykonuje duet popowych standardów z Taylor Swift i Zachem Bryanem. Każde wydawnictwo Bon Iver oznaczało rozdarcie w czasie, otwierając portal do niezbadanych muzycznych możliwości. Ale dalej SOBOLE, w swojej najnowszej EP Vernon rezygnuje z transformacji na rzecz nagiej prostoty, pokazując, jak odkrywcze pozostają jego piosenki, nawet gdy są okrojone do elementów.
SOBOLE, nie jest jednak terminem „powrotu do formy”. Niektóre krytycy chętnie wdrażali. Mniej zadłużony Dla Emmy i kolejna EPka, Bank Krwiwłączone piosenki SOBOLE, to więcej rozszerzeń ja, ja oraz album Big Red Machine z 2021 roku Jak myślisz, jak długo to potrwa?z bogatym w brzuch barytonem i wijącym się falsetem Vernona górującym nad graną palcami gitarą i delikatnymi aranżacjami smyczkowymi. Ale podczas ja, ja było zakorzenione w muzycznej współpracy i lirycznych poszukiwaniach przebaczenia i wspólnoty, SOBOLE, znajduje odizolowanego Vernona zmagającego się z nienawiścią do siebie i rozczarowaniem. W „THINGS BEHIND THINGS BEHIND THINGS” szuka wytchnienia od ponurego umysłu. „Chciałbym to uczucie / chciałbym to uczucie / chciałbym, żeby to uczucie zniknęło” – śpiewa w opadającej rytmie. Refleksję, że za rzeczami kryje się „rzecz”, można rozumieć albo jako ekspansywną, albo rozpaczliwą: piękno za bólem, zaufanie za zdradą – albo cierpienie za cierpieniem, cykliczną torturą bez dna. Twórczość Vernona zawsze rozwijała się w tych granicznych przestrzeniach, gdzie znaczenie może zmieniać się od słuchacza do słuchacza. I chociaż piosenka nigdy nie wznosi się w stronę transcendencji ani nie odważa się stać się dziwaczna – co jest cechą charakterystyczną najlepszego dzieła Bon Ivera – jej powtarzalność i stagnacja same w sobie są znaczące. „Boję się zmiany” – przyznaje Vernon, gdy za jego głosem wkrada się stal pedałowa.
