Które Maple Leafs grają częściej (a mniej) pod wodzą Craiga Berube

Craig Berube ma już za sobą 10 meczów na stanowisku trenera Toronto Maple Leafs, co oznacza, że ​​mamy przyzwoitą próbkę do przeanalizowania niektórych jego wzorców rozstawienia, a mianowicie tego, kto gra więcej, a kto mniej w porównaniu z sezonem temu.

Odchodzimy!

Naprzód

Matthew Knies jest najlepszym zawodnikiem w grupie, który pod wodzą Berube zdobywa 3,5 dodatkowej minuty na mecz. To żadna niespodzianka. Knies był przygotowany na skok w możliwościach w drugim roku.

Prawdopodobnie stałoby się to niezależnie od tego, kto byłby głównym trenerem.

Knies był ostrożnie wystawiany w zeszłym sezonie, gdy był jeszcze debiutantem. Trener drużyny Leafs, Sheldon Keefe, miał świadomość, że ówczesny 21-latek zasadniczo podwajał obciążenie pracą (pod względem rozegranych meczów) w czasie studiów. Keefe od czasu do czasu celowo ograniczał liczbę minut Kniesa, od czasu do czasu zmieniając skrzydłowych, aby grali na jego miejscu w pierwszej linii.

Rekord życiowy Kniesa w minutach w zeszłym sezonie: 18:41.

Osiągał ten wynik lub przekraczał go już cztery razy w pierwszych 10 meczach, w tym w najlepszym w karierze 21-minutowym meczu z Pittsburghiem. Nagrodził tę wiarę pięcioma szybkimi bramkami.

Knies gra tylko odrobinę więcej w grze pięciu na pięciu. Wzrósł udział jego zespołów specjalnych, ponieważ zajmował miejsca zarówno w zabójstwach karnych (1:40 na mecz), jak i w grze w przewadze (2:11). Zajmuje czwarte miejsce wśród napastników Leaf pod względem czasu na lodzie na mecz.

Berube podczas swoich dni w St. Louis Blues regularnie grał na jednym napastniku – ponad 20 minut rocznie – i był to Ryan O’Reilly. Okazuje się, że wszystko się zmienia, gdy na ławce rezerwowych siedzi zarówno Auston Matthews, jak i Mitch Marner.

Matthews i Marner w dalszym ciągu notują ogromne minuty pod wodzą Berube, co stanowi niemal identyczną średnią nocną z poprzedniego sezonu.

To, co się zmieniło, bardziej dla Matthewsa niż Marnera, to sposób podziału tych minut.

Matthews właściwie gra najmniej średnio pięć na pięć minut w swojej karierze – około 13 na mecz, w porównaniu z prawie 17 na mecz w sezonie 2020–21.

Matthews nie tylko gra w rzutach karnych, ale odgrywa w tym znaczącą rolę. Berube i Lane Lambert, asystent trenera odpowiedzialny za PK, przesłali Matthewsa do pierwszej drużyny wkrótce po tym, jak Pontus Holmberg miał problemy na tym stanowisku.

Matthews w tym sezonie spędza średnio ponad dwie minuty na mecz przy rzutach karnych.

Nawet w zeszłym sezonie, kiedy Leafs po raz pierwszy zaczęli rozważać taką możliwość, jego rola była minimalna (średnio 43 sekundy). Częścią tego, co sprawiło, że Keefe niechętnie angażował się w pełni, był kompromis, na jaki Leafs dokonaliby w ten sposób: odebranie pięciu na pięciu zmian najlepszemu strzelcowi pięciu na pięciu, jaki kiedykolwiek istniał.

Na razie Leafs zdecydowali, że było warto, biorąc pod uwagę wsparcie, jakie otrzymują od Matthewsa w specjalnej jednostce drużynowej, która poniosła porażkę w zeszłym sezonie. (Warto przynajmniej zauważyć, że Matthews strzelił tylko dwa gole pięć na pięć w pierwszych 10 meczach, choć wyróżniał się dużą jakością wyglądu.)

Berube rozpoczął sezon z dużymi nadziejami związanymi z Holmbergiem, który był nie tylko środkowym trzeciej linii w pierwszym meczu przeciwko Montrealowi, ale także wykonawcą rzutów karnych w pierwszej drużynie. Od tego czasu Holmberg był ograniczany, choć nadal znajduje pracę nad zabójstwem karnym i dolną szóstką.

Tymczasem Bobby McMann pod wodzą Berube był podstawą czołowej dziewiątki i regularnie wykorzystywał okazje w grze w przewadze. W przeciwieństwie do Nicka Robertsona zarabia także w ofensywie.

Spodziewano się, że Robertson dostanie więcej minut w tym sezonie i rzeczywiście tak się stało. Tak naprawdę zmieniło się tylko gra w przewadze, w której Robertson w końcu dostaje regularną turę, gdy tylko znajdzie się w składzie.

Jednak z nieparzystym wyjątkiem – takim jak 17-minutowy mecz z St. Louis w zeszłym tygodniu – Robertson nadal nie gra zbyt wiele i w poniedziałkowy wieczór po raz pierwszy w sezonie zaliczył zdrowy występ. Musi zacząć przebijać się w ofensywie (ma tylko jednego gola i punkt), aby jego minuty wydłużyły się i jego rola ustabilizowała się.

Największym awansem po Kniesie jest Steven Lorentz. W zeszłym sezonie grał oszczędnie na Florydzie. Jednak na obozie przygotowawczym stało się jasne, że Berube go uwielbiał i ufał mu tak samo jak każdemu napastnikowi.

Co zaskakujące, jednym z największych spadków jest William Nylander. Wyjaśniłem mu potrzebę częstszej gry w poniedziałek. Wyeliminowanie jego roli przy wykonywaniu rzutów karnych w dużej mierze przyczyniło się do spadku składu, ale ma też mniej minut w grze pięć na pięciu.

W poniedziałkowy wieczór Nylander zaliczył prawie 15 minut pięć na pięć, co stanowi drugą większość sezonu. Jego nowa rola w odnowionej grze o władzę (gra poza Matthewsem) może jednak skutkować mniejszymi możliwościami na tym froncie.

Mniej gra także u Berube: John Tavares.

Tak naprawdę rozegrał najmniej minut w swojej karierze, choć powrót na środkowego pomocnika może nieco zwiększyć tę liczbę. (Z drugiej strony mniejsza rola w grze o władzę może to zanegować.)

W poniedziałkowy wieczór Tavares strzelił hat-tricka w ciągu ponad 17 minut przeciwko Winnipeg Jets. Być może najciekawsze było to, że Tavares skinął głową (i strzelił gola do pustej bramki), gdy Leafs bronili jednobramkowego prowadzenia pod koniec regulaminowego czasu gry. Pod wodzą Keefe nie dostawał zbyt wielu okazji.

Kto to zrobił? Byłby to David Kämpf, który widział krach na giełdach pod rządami Berube. Kämpf w ogóle nie widział lodu w końcówce meczu w Winnipeg. W zeszłym sezonie w liczbie minut rozegranych przeciwko pustej siatce wyprzedził jedynie Nylandera, Matthewsa i Marnera wśród napastników Leaf.

Kämpf podzielił swój czas po równo pomiędzy środkowym trzeciej i czwartej linii pod wodzą Keefe. Był niezawodnie wykorzystywany w remisach w strefie defensywnej w pięciu na pięciu i był podstawą jednostki nr 1 zajmującej się zabijaniem karnym.

Berube nadal każe mu zabijać, ale najwyraźniej nie ufa mu tak bardzo, jak Keefe. Kämpf rozegrał najmniej minut w swojej karierze Leafs przeciwko Jets, notując niecałe osiem minut.

Obrona

Nie mogę sobie wyobrazić, że czas gry wielu graczy skrócił się w porównaniu z poprzednim sezonem do obecnego w takim stopniu, jak Timothy Liljegren. Liljegren rozegrał tylko jeden mecz i zremisował niecałe 14 minut, czyli prawie o sześć minut mniej niż średnia w zeszłym sezonie.

Został nieoficjalnie pochowany.

Tymczasem Morgan Rielly w zeszłym sezonie zaliczył prawie 24 minuty na mecz. Jego średnia spadła do około 21,5, czyli mniej więcej tyle, ile grał dwa sezony temu.

Część spadku można wytłumaczyć rolą Rielly’ego w grze o władzę. Początkowo był na oddziale nr 1. Potem był wyłączony. A teraz powrócił do czegoś, co wygląda na jednostkę 1A dla Leafs!

Rola Rielly’ego w zespołach specjalnych jest teraz całkowicie związana z grą o władzę. Trzy sezony temu Keefe uważał, że ważne jest, aby Rielly, jako obrońca nr 1 drużyny, grał po rzutach karnych. W sezonie 2021-22 zaliczył na PK prawie 140 minut.

Teraz nie odgrywa tam żadnej roli.

Nowicjusze Chris Tanev i Oliver Ekman-Larsson również wykorzystali niektóre okazje Rielly’ego w grze pięć na pięciu. W zeszłym roku Rielly spędzał tam średnio ponad 19 minut na mecz. To wynik, który przebijał tylko raz na 10 prób w tym sezonie.

W Winnipeg był czwarty wśród Leafs w czasie pięciu na pięć minut, wyprzedzając Taneva, Ekmana-Larssona i Jake’a McCabe.

Rielly wykorzystuje te minuty najlepiej, jak potrafi. W grze pięć na pięciu strzelił już dwa gole i dodał dwie asysty.

Liczba minut Morgana Rielly’ego spadła z 24 w zeszłym sezonie do średnio 21,5 w tym sezonie. (John E. Sokołowski / Imagn Images)

Ekman-Larsson może być najciekawszym obrońcą, którego można oglądać w Toronto w tym sezonie, jeśli chodzi o czas na lodzie. Leafs proszą go o grę w pierwszych czterech minutach po odrodzeniu sezonu 2023/24, w którym grał głównie trzecią parą zawodników z Florydy.

Po mocnym początku wyniki Ekmana-Larssona były nieco trudniejsze, mimo że w poniedziałkowy wieczór przeciwko Jets rozegrał pozytywne 21 minut. 33-latek jest coraz bardziej marginalizowany w kwestii zabójstw karnych, ale nadal będzie rozgrywającym w co najmniej jednej jednostce grającej w przewadze (obecnie Nylander).

Benoit w dalszym ciągu jest ostoją PK, ale jego minuty w barwach Berube spadły. Wyjaśnia to fakt, że nie gra już u boku McCabe w drużynie Leafs nr 2.

Benoit jest teraz wyłącznie obrońcą trzeciej pary. Leafs zdobywają tylko 44 procent oczekiwanych bramek, gdy jest na boisku, co jest częściowo spowodowane tym, że Benoit spędza większość swoich zmian w strefie defensywy.

Jego współpraca z Conorem Timminsem przebiegała w najlepszym wypadku.

Timmins, co zaskakujące, zaobserwował dramatyczny wzrost swoich akcji pod rządami Berube. Właściwie gra nieco mniej średnio niż w zeszłym roku. Różnica polega na tym, że gra niemal każdego wieczoru i po raz pierwszy w swojej karierze w NHL stał się głównym faworytem do wykonywania rzutów karnych.

Timmins zaliczył już więcej minut w słabszych meczach w zaledwie ośmiu meczach – prawie 18 minut – niż w jakimkolwiek innym sezonie NHL (w zeszłym sezonie: 2:16).

Czy tak będzie dalej, okaże się. Podstawowe statystyki Timminsa należą do najgorszych wśród stałych bywalców drużyny Leaf w obronie.

Minuty Taneva wyglądają bardzo podobnie do poprzedniego sezonu, który dzielił pomiędzy Calgary i Dallas. Czy to się zmieni w nadchodzących tygodniach i miesiącach? Być może, choć Leafs muszą brać pod uwagę jego wiek i styl gry. W poniedziałek Tanev zanotował najlepszy wynik w sezonie (i najlepszy wynik w drużynie) 24,5 minuty.

Leafs zdobywają prawie 60 procent oczekiwanych bramek, gdy jest na boisku, co jest najlepszym wynikiem w drużynie.

— Statystyki i badania dzięki uprzejmości Naturalna sztuczka ze statystyką, Referencje dotyczące hokeja I Staś

(Górne zdjęcie Matthew Kniesa: Terrence Lee / Imagn Images)