Chociaż Jessica Williams miała syndrom oszusta w związku z powrotem na sezon 2 Kurczący sięszybko odnalazła swój rytm.
Po swojej pierwszej nominacji do nagrody Emmy za rolę terapeutki Gaby w pierwszym sezonie aktorka przyznaje w rozmowie z Deadline, że „zestresowała się” powrotem do pracy nad komediowym dramatem Apple TV+ po strajkach WGA i SAG-AFTRA, obawiając się, że jej poprzedni sukces w tej roli był po prostu „fuk”.
„W dniu nominacji do nagrody Emmy rozpoczęliśmy strajk o północy” – wspomina. „Więc to było dość interesujące być tak podekscytowanym i móc o tym napisać, a potem rozpocząć strajk przez około cztery lub pięć lat. Nawet nie wiem, jak długo to trwało, bo było ciemno. Było ciemno, ale wiesz, pikietowałem. Więc wydawało się, że to się wydarzyło, ale potem tak się nie stało, ponieważ przez jakiś czas strajku nie było widać końca. Musiałem więc nad tym posiedzieć przez jakiś czas, a potem w pewnym sensie o tym zapomniałem.
Williams kontynuował: „A potem w styczniu rozdania nagród Emmy, a ponieważ było tak dużo czasu, nie wiedziałem, czy pamiętam Gaby. Mieliśmy kręcić dosłownie kilka tygodni po rozpoczęciu strajku, mieliśmy kręcić. Więc byłem naprawdę zestresowany przed drugim sezonem i zadałem sobie pytanie: „Czy ją pamiętam?”. Czy mogę to zrobić? Czy uda mi się trafić w nuty? Czy to był fuks? Jakbym został nominowany do tej nagrody Emmy. Czy mogę to zrobić jeszcze raz? Stawiam to wszystko niesprawiedliwie – to moja pętla perfekcji i oczekiwań wobec siebie. Miło było więc móc wejść na plan i pomyśleć: „Och, powodem, dla którego ta postać dla mnie działa, jest to, że potrafię lubić pierdolenie się i dowiadywać się o tym w komedii”. Tam jest wolność. Dobrze było o tym pamiętać i mieć tę postać, którą naprawdę dobrze znałem. Musiałem więc dobrze się bawić, ale byłem naprawdę zdenerwowany.
Stworzony przez Billa Lawrence’a, Jasona Segela i Bretta Goldsteina, Kurczący się podąża za terapeutą w żałobie Jimmym (Segel), który zaczyna łamać zasady i mówić swoim klientom dokładnie, co myśli. Ignorując swoje wykształcenie i etykę, dokonuje ogromnych, burzliwych zmian w życiu ludzi… łącznie z własnym.
Jason Segel i Jessica Williams w Kurczący się.
Po tym, jak Jimmy nawiązał kontakt ze swoją długoletnią przyjaciółką i koleżanką terapeutką Gaby w sezonie 1, para kontynuuje swoją chaotyczną dynamikę na początku sezonu 2, co według Williamsa „naprawdę fajnie było” budować z Segelem.
„Zanim zgłosiłam się do programu, zawsze mgliście wiedzieli, że Gaby i Jimmy będą mieli jakąś nieprzyjemną sytuację” – wyjaśniła. „To było naprawdę zabawne, ponieważ zatrudnili mnie ze względu na moją osobowość i chemię, którą już miałem z Jasonem. Tak więc zawsze się to zdarzało. I uwielbiam z nim pracować. Jest jednym z moich ulubionych aktorów, z którymi kiedykolwiek pracowałem”.
Sezon 2 wprowadza także nową miłość do Gaby, której Williams „nie może się doczekać”, aż fani ją zobaczą. „To dwa groszki w strąku. To naprawdę słodka rzecz” – drażniła się.
Zauważając, że postać grana przez Harrisona Forda, dr Paul Rhoades, jest „zastępczą postacią ojca” dla Gaby i Jimmy’ego, Williams widział w tym sezonie „jedną z najbardziej fenomenalnych aktorstw” w historii nominowanej do Oscara, co kończy się „naprawdę emocjonalnym” akcentem.
I chociaż Gaby i doktor Rhoades wspólnie spędzili czas na karaoke podczas przejazdu do utworu Sugar Ray „Every Morning” w sezonie 1, Williams przyznała, że była „zdenerwowana”, bo jej bohaterka przerwała kolejny muzyczny moment w premierze drugiego sezonu.
„Właściwie tego nie napisałam” – zauważyła. „Mogłabyś powiedzieć Billowi Lawrence’owi, jeśli z nim porozmawiasz. Powiedz mu, że też byłem wkurzony. Byłem tym naprawdę zmartwiony.”
Na szczęście zapowiedziała o wiele więcej „zabawnych” momentów, które czekają Forda w tym sezonie. „O tak, wszystkie są zabawne. Moją ulubioną sceną jest scena, w której Harrison i Wendie Malick grają razem – Wendie Malick gra Julie, a Gabby ma obsesję na punkcie Julie i Paula i prawdopodobnie chciałaby być z nimi w trójkę. Jeśli zapytają, po prostu to pokocha. Ale to jest to, co najbardziej lubię w przypadku Harrisona. Po prostu pisze się samo. Och, to wspaniale.”
