Edukacja jako opór: inspiracja Tan Malaki dla młodego pokolenia

Djakarta – Dziś, 28 października, naród indonezyjski upamiętnia Przyrzeczenie Młodzieży. Ten historyczny moment wyznacza punkt zwrotny w ruchu narodowym, kiedy młodzi ludzie z różnych regionów i środowisk zjednoczyli się w jednym celu, jakim jest niepodległość.

Obietnica Młodzieży stała się kamieniem milowym w historii walki narodu o niepodległość w wyniku II Zjazdu Młodzieży, który odbył się 18 października 1928 r.

Jednak za tą determinacją stoją ważne wartości, które pomagają tworzyć fundament jedności, a jedną z nich jest edukacja. Edukacja to nie tylko narzędzie do zdobywania wiedzy, ale także medium, dzięki któremu młodzi ludzie mogą być świadomi, krytyczni i gotowi do budowania narodu wolnego od ucisku.

Ibrahim Datuk Tan Malaka, stał się jednym z Bohaterów Narodowych, nazywanym Ojcem Republiki, ale o nim zapomniano.

Tan Malaka odegrał dużą rolę w walce o niepodległość Indonezji, spisał ideę koncepcji Republiki dla Indonezji, która została nakreślona w jego książce Naar de Republiek opublikowanej w 1925 r. Nawet książka Naar de Republiek napisana przez Tan Malaka była także inspiracją dla Soekarno i Hatty.

Mężczyzna urodzony w wiosce Pandan Gadang w Limopuluh Koto, Payakumbuh na Zachodniej Sumatrze w 1897 roku, urodził się w szanowanej rodzinie w swojej wiosce.

Jak podaje biografia Tan Malaki z Ministerstwa Oświaty i Kultury, naukę pobierał w Państwowej Szkole Nauczycielskiej lub Kweekschool Fort de Kock (Bukit Tinggi).

Następnie Tan Malaka kontynuował naukę w Holandii, gdzie zapoznał się z ideami socjalizmu-komunizmu i kapitalizmu-demokracji. Czytał kilka gazet, takich jak De Telegraaf, gazeta o kapitalizmie i demokracji, krytykująca Niemcy.

Tan Malaka czyta także gazetę holenderskiej Partii Socjaldemokratycznej, a mianowicie Het Volk, która ma skłonności socjalistyczno-komunistyczne. Czytając te artykuły, wydawał się zmuszony rozpoznać niesprawiedliwości, jakie miały miejsce w społeczeństwie, co ostatecznie zainteresowało go ideą socjalizmu-komunizmu.

Tan Malaka to postać rozumiejąca rolę edukacji jako głównej broni w walce o niepodległość. Pośród ograniczeń i izolacji zakładał szkoły i uczył indonezyjską młodzież samodzielnego myślenia i odwagi w krytykowaniu niesprawiedliwości.

Dla Tan Malaki edukacja to nie tylko nauczanie w klasie, ale próba wyzwolenia się od kolonializmu we wszystkich jego formach. Wierzy, że młodzi ludzie, wykształceni i świadomi swoich praw, są w stanie obudzić silne poczucie nacjonalizmu i przygotować się do walki o niepodległość.

Tan Malaka zaczął przeprowadzać wiele ruchów, aby bronić i podnosić godność swojego uciskanego ludu. Jako nauczyciel starał się zachęcać ludzi do zdobywania wykształcenia.

Dlatego w latach dwudziestych XX wieku zbudował szkołę dla dzieci wyznawców islamu Sarekat. Przekształcił salę konferencyjną Sarekat Islam w alternatywną szkołę, często odwiedzaną przez wielu w celu nauczania i uczenia się.

Tan Malaka zachęcał młodzież do przejęcia niepodległości od kolonialistów takich jak Japonia. Na niepodległość trzeba zapracować, a nie czekać na nią japońscy kolonialiści lub ją dawać.

15 sierpnia 1945 r. Tan Malaka zamierzał spotkać się z Soekarnim i Chairulem Salihem, aby zachęcić ich do uzyskania niepodległości. Dwa dni później 17 sierpnia 1945 r. Usłyszano proklamację indonezyjską.

Mimo że nie było z jego strony bezpośredniej interwencji, niepodległość została zainspirowana przez Tan Malakę i zrealizowana dzięki rękami indonezyjskiej młodzieży.

Jednak w 1949 roku, kiedy Holendrzy zaatakowali Kediri, Tan Malaka wraz z wieloma innymi partyzantami walczył w rejonie rzeki Brantas we wsi Gringging. To właśnie w Kediri, 21 lutego 1949 r., zmarł po walce z całych sił z rąk wojska.

Tan Malaka zmarł, pozostawiając po sobie wiele wspaniałych dzieł. Prace te stały się wieloma odniesieniami dla szerszej społeczności do poznania znaczenia walki.

Z rąk Tan Malaki narodziło się kilka książek, które dziś często są fragmentami ducha walki o łagodzenie problemów społeczeństwa. Trzy z nich to: „Madilog” (napisany w 1942 r.), „W stronę 100 procent niepodległości”, „Gerpolek” oraz „Od więzienia do więzienia” będący jego własną autobiografią.

Niestety Tan Malaka nie był tak popularny jak Sukarno czy Mohammad Hatta, znani jako proklamatorzy niepodległości Indonezji. Dzieje się tak dlatego, że odkąd rząd Nowego Porządku w Soeharto doszedł do władzy, nazwisko Tan Malaki było często piętnowane jako postać komunistyczna i zapominane jako bohater narodowy.