Cmentarz jako dom: Opiekunowie znajdują cel w czyszczeniu grobów

MANILA, Filipiny – W miarę zbliżania się uroczystości Undas i filipińskich rodzin przygotowujących się do uczczenia swoich zmarłych, cmentarze w całym kraju tętnią życiem.

Ale za kulisami nieznani bohaterowie umożliwiają coroczne spotkania: dozorcy i pracownicy cmentarza, którzy poświęcili się ochronie tego świętego miejsca.

Dla nich cmentarz to teraz coś więcej niż miejsce pracy – stał się domem, miejscem, w którym można wspominać tych, którzy na nim spoczywają, i odwiedzające je rodziny.

Danilo Bandojo (65 l.) jest dozorcą w Loyola Memorial Park Marikina od 17 lat.

Zanim w 2007 roku zdecydował się na pracę na cmentarzu, pracował jako mechanik.

Kontynuacja artykułu po tym ogłoszeniu

Danilo Bandojo, lat 65, w czwartek 31 października czyści część nagrobka znajdującego się pod jego opieką w Loyola Memorial Park. JOWN MANALO / INQUIRER.net

Według Bandojo ma on kontrakt na nadzorowanie aż 50 grobów w parku pamięci.

Kontynuacja artykułu po tym ogłoszeniu

Otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 300 funtów miesięcznie za każdy oczyszczony nagrobek i za każdy dokonany pochówek.

„Podczas Undas mam dużo pracy dodatkowej, ponieważ odwiedza mnie wiele osób, a także opiekuję się parcelami lub grobami. Mam gwarancję dochodu w tym czasie” – powiedziała w czwartek INQUIRER.net po filipińsku 65-letnia opiekunka.

Bandojo zaczyna swój dzień o 7 rano od mycia i sprzątania grobowców, a także karmienia zwierząt na cmentarzu.

Codziennie dojeżdża rowerem do pracy, pokonując dystans 10 kilometrów od Antipolo.

„Czuję się, jakbym po prostu spacerował, jest wietrznie. To o wiele przyjemniejsze” – powiedział Bandojo po filipińsku.

Bandojo mieszka samotnie od śmierci żony, a jego dzieci przeprowadziły się, aby założyć własne rodziny.

Jego pensja wystarcza na przeżycie, ale zdarzają się przypadki, gdy płatności docierają z opóźnieniem.

Jednak nadal martwi się, gdy w kraj uderzają burze lub gdy jest zbyt gorąco, aby mógł pracować, ponieważ oznacza to dzień bez wynagrodzenia.

„Staję się niespokojny, gdy wiatr się wzmaga; kiedy nadejdzie burza, to wszystko. Brak mocy. Głodny. Żadnych dochodów” – powiedział po filipińsku.

Opowiedział także incydent, podczas którego latem doznał udaru cieplnego.

Powiedział, że pomimo wyzwań, bycie dozorcą cmentarza daje mu większą swobodę relaksu i robienia tego, co chce.

„Jestem szczęśliwy tutaj, na cmentarzu. Jest wietrznie. Idziesz do centrum handlowego? Wolałbym nie. Po prostu zostanę tutaj, w Loyoli [Memorial Park]. Powietrze jest ładne, nie ma żadnych budynków, nie ma żadnych zakłóceń i można położyć się gdziekolwiek, byle było czysto. Bez problemu. Czy możesz położyć się na schodach w centrum handlowym?” Bandojo powiedział po filipińsku.

Powiedział również, że woli taki styl życia, ponieważ polubił swoją rolę dozorcy w Loyola Memorial Park.

Małe rączki, wielkie serca

W międzyczasie uczniowie szkół podstawowych Andy Castro, Gabie Inangay i Darren Dogleo zamiatali groby i nagrobki na cmentarzu południowym w Manili w czwartkowe południe.

Ulice cmentarza Manila South są zatłoczone w związku ze zbliżającym się Dniem Wszystkich Świętych i Dniem Zadusznym. JASON SIGALES / INQUIRER.net

Według nich, jeśli nie mają zajęć, dziennie mogą oczyścić i odmalować od trzech do czterech nagrobków.

Na pytanie, dlaczego pracują na cmentarzu, uczniowie odpowiedzieli po filipińsku: „Sprzątamy, żeby zarobić na jedzenie”.

Każdy z chłopców zarabia 150 funtów za każdy nowo pomalowany grobowiec i 100 funtów za zamiatanie przydzielonych mu działek.

W czwartek 10-letni Castro powiedział INQUIRER.net, że pracuje na cmentarzu od 2021 roku.

„Nasi rodzice kazali nam także oszczędzać, abyśmy mieli pieniądze na codzienne wydatki” – powiedział po filipińsku.

Dogleo (9 lat) powiedział, że jego rodzice również opiekują się publicznym cmentarzem.

„Jesteśmy tu od 7 rano i zwykle zostajemy do wieczora, również około 19” – dodał.

Inangay (11 l.) przyznał, że czasami, sprzątając nocą groby na cmentarzu, odczuwa dziwne doznania.

„Ale już się nie boję, bo jestem do tego przyzwyczajony. Mieszkamy tu od dawna” – dodał.

Powiedział, że teraz bardziej boi się, że nie będzie w stanie zarobić pieniędzy i kupić jedzenia dla siebie i swojej matki, która jest praczką.

Według niego jego ojciec pracuje na farmie w Pangasinan.

Cała trójka stwierdziła, że ​​nadal pracują jako opiekunowie grobowców, ponieważ postrzegają to jako sposób na pomoc własnym rodzinom.

„Czasami, gdy nie mamy co sprzątać, nie przynosimy do domu jedzenia. Dlatego jesteśmy tutaj szczęśliwi, ponieważ możemy pomóc naszym rodzicom” – powiedziała Inangay po filipińsku.

Nie ulega wątpliwości, że Bandojo, Castro, Inangay i Dogleo łączy wyjątkowe zaangażowanie i motywacja do pracy jako opiekunowie.

Dla nich cmentarz to nie tylko miejsce pracy; stało się integralną częścią ich życia.

Niezależnie od tego, czy szukają spokojnego, satysfakcjonującego życia, czy też chcą złagodzić zmagania swoich bliskich, wszyscy służą celowi większemu niż oni sami.

Z każdym rokiem, gdy opiekunowie tacy jak Bandojo, Castro, Inangay i Dogleo kontynuują swoją pracę, filipińskie rodziny znajdują pocieszenie w świadomości, że ich bliscy odpoczywają pod cichym, oddanym okiem tych, którzy uczynili cmentarz swoim własnym domem, przedłużając swoje troskę wykraczającą poza obowiązek, w cześć.

PRZECZYTAJ: Opiekunowie i rodziny przygotowują się w ostatniej chwili na cmentarzu Manila South