Premiera w kinach w atmosferze gorączki wyborów prezydenckich w USA. Plotki mogłoby się wydawać, że celuje w absurd amerykańskiej polityki. Jednak jego cel jest znacznie szerszy i wypacza całą globalną politykę. Co bardziej niezwykłe, ta paląca satyra autorstwa współreżyserów Evana Johnsona, Galena Johnsona i Guya Maddina przypomina bezbożną i zabawną potomstwo filmu Luisa Buñuela Dyskretny urok burżuazji spotyka Sama Raimiego Martwe zło 2.
Napisane przez Evana Johnsona, Plotki posiada zespół międzynarodowych gwiazd, w tym: Cate Blanchett, Charles Dance, Nikki Amuka-Bird, Rolando Ravello, Roy Dupuis, Denis Ménochet, Takehiro Hira, Alicia Vikander i Trójkąt Smutku„Zlatko Burić. Większość z tych aktorów jawi się jako przywódcy krajów demokratycznych, zebrani na szczycie w związku z takim czy innym kryzysem. Niepewny charakter kryzysu to tylko jeden ze sposobów, w jaki Johnson kręci nożem w tej dowcipnej komedii, w której świat jest atakowany przez tajemniczą siłę, której nasi przywódcy nie mogą zrozumieć, a tym bardziej skutecznie stawić czoła.
Co się dzieje w Plotki?
Źródło: Bleecker Street
Wydarzenie G7 organizowane w rozległej i eleganckiej wiejskiej posiadłości ma być spokojną przestrzenią, w której siedmiu światowych przywódców będzie mogło współpracować nad oświadczeniem, którego świat będzie świadkiem. Ma to być oświadczenie tak mocne i wszechstronne w swoim pozytywnym przesłaniu, że doprowadzi między innymi do równowagi, nadziei i lepszego seksu małżeńskiego.
Jednak gdzieś pomiędzy zdjęciami odkopanych zwłok tzw „osoba bagienna” i niezdarny lunch zepsuty zbyt dużą ilością wina i mrocznymi tajemnicami, świat poza ich uroczą altaną nad jeziorem radykalnie się zmienia. Na początku przywódcy nie mogą zlokalizować kolejnej żywej duszy — nawet w celu odświeżenia kanapek! Ale wkrótce staje się jasne, że są atakowani, choć to, jak dokładnie masturbują się zombie i gigantyczny, świecący mózg w tym niebezpieczeństwie, jest w pewnym sensie nieistotne.
Cate Blanchett przewodzi znakomitej obsadzie.
Źródło: Bleecker Street
Udając prawdziwą Hildę Ortmann, kanclerz Niemiec i gospodarza tego szczytu, Blanchett wita nie tylko innych przywódców, ale także nas – niewidzialną publiczność – na tym wydarzeniu. Zmniejszenie intensywności warczenia Magazyn i przechwalanie się fajne Ocean‘s 8, Blanchett przyjęła energiczny, ugodowy ton, co szybko ugruntowało jej pozycję Hildy jako osoby zadowalającej ludzi, która będzie się wyginać, dopóki się nie złamie.
Być może to tłumione emocje Hildy przyciągają ją do wyczerpanego Maxime’a Laplace’a (porażająco wytwornego Dupuisa), załamanego premiera Kanady. Podczas gdy niezwykle profesjonalny premier Wielkiej Brytanii Cardosa Dewindt (Amuka-Bird) i nadęty prezydent Francji Sylvain Broulez (Ménochet) pragną włamać się do tego rzekomo ważnego publicznego oświadczenia, Maxime i Hilda udają się do lasu oświetlony jak nastrojowy klub nocny dla odrobiny seksualnego współczucia w oparach fioletowej mgły.
Najlepsze historie, które można mashować
Zarozumiała towarzyskość Sylvaina dobrze komponuje się z uśmiechniętym, ale często milczącym Tatsuro Iwasaki (Hira), premierem Japonii. Ale najbardziej olśniewającym duetem komediowym są Rolando Ravello w roli Antonio Lamorte, błazeńskiego premiera Włoch i Charles Dance jako Edison Wolcott, prezydent Stanów Zjednoczonych, który mówi zdecydowanie z brytyjskim akcentem. (Bezczelna wymiana zdań porusza ten szczegół, tak naprawdę nie udzielając na nie odpowiedzi. Ale tak naprawdę, w filmie tak całkowicie absurdalnym, jeśli skupisz się na dziwnym akcencie, już się zgubiłeś.)
Wspólnie ci aktorzy ostro poruszają się nie tylko po niepewnym terenie Plotkawiejskiej scenerii, ale także mózgowo głupi ton, który przenika każdy fragment dialogu i akcji.
Plotki rozkoszuj się modnymi słowami i bełkotem.
Źródło: Bleecker Street
Znasz tę bardzo irytującą rzecz, gdy zadajesz komuś bezpośrednie pytanie – nawet pytanie „tak” lub „nie”! — i przekształcają się w zagmatwany zbiór zwrotów i słów, które nie wnoszą niczego? Choć jest to powszechne w debatach politycznych, nie jest łatwo to napisać. A mimo to Johnson radzi sobie z tym irytująco dobrze.
Niezależnie od tego, czy poruszasz język delikatnego tematu, czy obmyślasz plan, jak znaleźć pomoc w świecie pełnym wskrzeszonych, słabnących zwłok, ci śmieszni przywódcy rozmawiają w niezwykłych kręgach. Na początku, gdy siedzą bezpiecznie w wyrafinowanym otoczeniu porcelanowych talerzy i wytwornych posiłków, obserwowanie ich rozmawiających o kryzysie jest komediowe, ale dyskretne irytujące – jakby samo słowo było obcym pojęciem ze względu na ich władzę, bogactwo i przywilej. Kiedy jednak uświadamiają sobie, że ich pozycja światowych przywódców nic nie znaczy dla ciekawskich stworzeń z tego dziwacznego lasu, następuje pyszne schadenfreude. Daleko im do slashera, w którym widzowie mogliby utożsamić się z uciekającą ludzką ofiarą, Plotki zachęca nas, abyśmy chichotali z powodu ryzyka tych polityków, odczłowieczając ich poprzez szydercze portrety, tak jak retoryka polityczna zbyt często robi to wobec zwykłego człowieka.
Oczywiście, jeśli nie przepadasz za podtekstami, jest też przyjemność płynąca z pokręconej wyobraźni Johnsona, która rozwija koszmarne stworzenia o dziwnych załamaniach i zwodniczych mocach, prowadząc do scen surrealistycznego spektaklu i humorystycznej przemocy. Bez wątpienia oglądanie absurdalnego chaosu wywołuje dreszczyk emocji Plotki rozegraj, nawet jeśli nie jesteś pewien, co się do cholery dzieje.
Ta surrealistycznie dziwna satyra to niesamowicie dzika przygoda, napędzana występami w grze charyzmatycznej obsady i obłąkanych stworzeń, z którymi się zderzają. Mówiąc najprościej, Plotki to niezły wybuch.
Plotki został zrecenzowany po jego północnoamerykańskiej premierze na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto w 2024 roku. Następny film będzie wyświetlany o godz Festiwal Filmowy w Nowym Jorku. Plotki premiera w kinach 18 października.
