Naturalny most

Co, jak to często bywa w świecie dorosłych, prowadzi do rozczarowania. Stąd „Ballad of Reverend War Character”, którego teksty składają się niemal wyłącznie z krótkich, chorobliwych studiów charakteru, przewijających się przez całe życie, jakby przeglądały nekrologi i przeskakiwały do ​​końcówek. Zamiast refrenu po każdym wersecie ofiarowuje małe perły mądrości. „W horrorze, gdy samochód nie chce odpalić/Spróbujesz jeszcze raz” – mówi jeden z nich, wracając do uczucia przerażenia, które przewija się przez płytę. Inny: „W kosmosie nie ma centrum/Zawsze jesteśmy z boku”.

Wracałem do tego tekstu wiele razy i zawsze jestem zdumiony tym, jak wiele przekazuje on w tak niewielu słowach. Istnieje obalenie stereotypu – nie tylko nie jesteśmy centrum wszechświata, ale w ogóle go nie ma. Istnieje także pozornie możliwa do nauczenia lekcja, sposób zastanowienia się nad naszą znikomością, który wydaje się Bermanowi tak wyjątkowy, że – jak sądzę – nikt inny na świecie nie jest w stanie określić, czy było to dla niego źródłem pocieszenia, czy niepokoju. „No cóż, nie wierz ludziom, którzy mówią, że wszystko już zostało zrobione/Mają czas na rozmowy, bo ich wyścig dobiegł końca” – śpiewał w „Advice to the Graduate” z 1994 roku i to był jego impuls do pójścia naprzód: nie poddawać się uczyć się, powiedzieć coś prawdziwego.

Przynajmniej udało mu się znaleźć definicję sukcesu z dala od bramek, w których się wychował w Dallas. W wywiad z 1999 ropowiada o ponurym spojrzeniu na dorosłe życie w korporacji, jakie przedstawiły mu wizyty u ojca, który zajmował się notoryczną pracą w sprawach rządowych i PR. Te postacie i obrazy na zawsze pozostaną w jego twórczości: matowe szkło bankowe, budynki z luster. „Od samego początku wzbudził we mnie strach… że będę żył w tych światach” – wyjaśnia Berman – „i jak dotąd udawało mi się od tego uciec… To przerażający świat”.

Być może to właśnie w tym świecie żyje bohaterka „Pretty Eyes”. Może to stąd pochodzi facet z „Inside the Golden Days of Missing You”, zanim dociera do baru. Być może właśnie przed tym ucieka narrator „Jak wynająć pokój”, wyobrażając sobie swoją śmierć w oczach znanych mu niegdyś osób. W następnej dekadzie Berman odnalazł prawdziwą miłość i religię, wydał wpływowy zbiór poezji i kilka innych ukochanych płyt, odbył tournee po świecie i poznał ludzi, którzy odnaleźli pocieszenie i sens w jego twórczości. Rzecz jasna, sytuacja również uległaby pogorszeniu. Próbował jednak złapać równowagę. „Były chwile, kiedy czułem, że starzenie się to proces rozkładu” – powiedział Magazyn Dolomit w 1999 r., „ale ostatnie kilka lat było najlepszymi w moim życiu i wydaje się, że jest coraz lepiej”. Naturalny mostna swój surowy i bezbronny sposób patrzy w przyszłość z oporem i desperacją. Budzi się z poczuciem, że życie się rozpoczęło.