Przez 56 minut Lisowanie na przemian ekscytuje i wprawia w zakłopotanie, ale nie daje wiele w kwestii katharsis. Nie marząc już o planetarnej apokalipsie, Lisowanie nie boi się śmierci, ale umierający, Zegar Zagłady, który uruchamia się przy każdym porannym alarmie. Mantry zapewniają uziemienie i nie przynoszą ulgi — „Jesteś sam”; „Powtarzaj i powtarzaj, tak naprawdę nigdy nie możesz odejść”; „Co jeśli to już nie ma znaczenia?” W „Kentucky McDonald’s” wokal, prowadzenie i rytmiczna gitara wydają się iść w przeciwnych kierunkach, jakby były rozciągnięte i poćwiartowane przez Bliżej mojego Boga four horsemen. Aranżacja staje się roztopiona, gdy Murphy brzmi, jakby dusił się własną krwią, ale nie ma uwolnienia, tylko więcej napięcia. Kwestionowanie całego swojego życia na ławce Ronalda McDonalda to nie jest coś, co powinno zostać rozwiązane w ciągu czterech minut. Murphy porównuje doświadczenie Foxing do powolnego tonięcia w „Greyhound”, który wynurza się na powierzchnię tylko po to, by krzyknąć: „To dla mnie nic nie znaczy!”
Gdyby tylko. W wywiadzie, Foxing ujawniony jak bardzo nienawidzili się nawzajem podczas nagrywania albumu, jak Hudson spędził pięć dni na „miksowaniu z nienawiścią” piosenki, której nie mógł pojąć i jak przeżywał „najciemniejsze pieprzone myśli mojego życia” na nowo Albatros dla uwielbiających tłumów w 2023 roku. Nie dają jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy to wszystko było tego warte. Lisowanie kończy się nagraniem Hudsona w wieku 13 lat, mówiąc do Murphy’ego: „Nie sądzę, żeby ta piosenka była tak dobra, jak mogłaby być, ale idzie naprzód”. Gdyby mogli zobaczyć 20 lat do przodu, czy kontynuowaliby ją? Jak wzdycha Murphy podczas poprzedniej ballady fortepianowej „Cry Baby”, „Gdybym mógł, zacząłbym od nowa/To była zabawa, ale zmieniłbym wszystko”.
Lisowanie nie jest to żałosna historia zespołu, który obiektywnie odniósł większy sukces niż większość swoich rówieśników. Poza kilkoma migawkami z trasy, słowa Murphy’ego mogłyby być słowami nauczyciela szkoły średniej kupującego własne materiały na kolejny semestr, zapracowanego obrońcy publicznego z długiem w wysokości 250 000 dolarów lub zasadniczo każdego, kogo ich idealizm wykorzystywał wystarczająco długo, by zdać sobie sprawę, że zbawienie nie nadchodzi. Gdyby był wirusowy hit lub festiwalowa rezerwacja, które mogłyby sprawić, że Foxing poczuje się bezpiecznie, prawdopodobnie nie będzie to pochodzić z tego albumu. Zamiast tego znaczenie pochodzi z dziesiątek małych momentów, w których posunęli się dalej, niż sobie wyobrażali, bez obietnicy jakiejkolwiek przyszłej nagrody. Dni krzyczenia „Chcę wszystkiego” do wyimaginowanej publiczności areny odeszły. Foxing uczy się chcieć tego, co ma.
Wszystkie produkty prezentowane na Pitchfork są niezależnie wybierane przez naszych redaktorów. Jednak gdy kupujesz coś za pośrednictwem naszych linków detalicznych, możemy otrzymać prowizję partnerską.
