Chandrayaan-3, udana misja księżycowa wystrzelona przez Indyjską Organizację Badań Kosmicznych (ISRO), w dalszym ciągu przyczynia się do eksploracji Księżyca. Niedawna analiza danych przesłanych przez łazik Pragyan doprowadziła do zidentyfikowania starożytnego krateru o szerokości 160 km. Uważa się, że krater ten powstał przed basenem Bieguna Południowego-Aitken (SPA), który wcześniej był uważany za najstarszy i największy basen uderzeniowy Księżyca. Odkrycie dodatkowo podkreśla znaczenie Chandrayaan-3 dla pogłębienia naszej wiedzy o historii geologicznej Księżyca.
Łazik Pragyan odkrył starszy krater
Do analizy wykorzystano dane pochodzące zarówno z lądownika Vikram, jak i łazika Pragyan, które zakończyły swoją główną misję 3 września 2023 r. Następnie wprowadzono je w tryb uśpienia. Artykuł opublikowany przez naukowców z Laboratorium Badań Fizycznych (PRL) w Ahmedabadzie, w tym dr S. Vijayana, zatytułowany „Ewolucja miejsca lądowania Chandrayaan-3 przez basen Bieguna Południowego-Aitken i inne kratery uderzeniowe”, odkrywa że miejsce lądowania Chandrayaan-3 znajdowało się we wcześniej zakopanym kraterze. Uważa się, że krater ten jest znacznie starszy niż sam basen SPA, który leży około 350 km od krawędzi basenu SPA.
Bliższe spojrzenie na miejsce lądowania
Wykorzystując kamerę nawigacyjną łazika Pragyan (Navcam) i kamerę optyczną o wysokiej rozdzielczości, ISRO wykonała zdjęcia mocno zniszczonej, półokrągłej konstrukcji otaczającej miejsce lądowania. Struktura ta jest obecnie uważana za jedną z najstarszych obiektów na powierzchni Księżyca. Naukowcy sugerują, że ten starożytny krater został pokryty materiałami wyrzuconymi z basenu SPA i 11 innych otaczających basenów uderzeniowych.
Przyszłe misje księżycowe mogą na tym zyskać
Odkrycia z tej misji dostarczają cennych informacji na temat historii Księżyca i mają pomóc w przyszłych eksploracjach Księżyca, takich jak Chandrayaan-4, które mają się odbyć w 2027 r. Prof. Anil Bhardwaj, członek JC Bose Fellow i dyrektor w PRL, potwierdził opublikuję to odkrycie w poście, w którym uznaję doktora S. Vijayana i jego zespół za pionierskie badania.
