Mozaiki zbiornika, jeziora, ścieżek i ogrodów w Central Parku

Central Park leży jak ślad potwora pośrodku Manhattanu, otoczony wieżami, bujny i zielony, ale trudny do pomylenia z dziką przyrodą. Tak imponujące dzieło infrastruktury przemawia do Wadady Leo Smitha. Wybitny trębacz i kompozytor AACM nagrywający od 2012 roku Dziesięć lat wolności obejmuje alternatywną mapę Ameryki, z miłością ją szkicując Wielkie Jeziora i parków narodowych, oddając hołd swoim przywódcom praw obywatelskich, artystyczny geniuszei miliony wysiedleni i zabici w jego tworzeniu. Smith skomponował sześć z siedmiu utworów Mozaiki zbiornika, jeziora, ścieżek i ogrodów w Central Parku, Dołączyła do niego pianistka i kohorta AACM Amina Claudine Myers, która ukończyła sesje bez wcześniejszej próby. Smith opisuje Central Park jako swój ulubiony park na świecie, ale już z pierwszych nut fortepianu granych w tonacji molowej w „Conservatory Gardens” jasno wynika, że Mozaiki to coś więcej niż sielankowe krajobrazy.

Całość ma dostojny i niemal elegijny ton, jak gdyby w lodowcowej skali czasu miało miejsce wielkie, sejsmiczne i nieco przerażające wydarzenie. Myers rozmyśla w niższych oktawach, zapewniając podstawę, przez którą róg Smitha przecina krajobraz jak rzeka – lub jak ścieżka przez ogród lub jak sam park przez kaniony drapaczy chmur Manhattanu. To prawdziwa rozkosz, gdy jej ręce swobodnie tańczą w wyższych rejestrach, jak w ostatniej minucie jej wspaniałego solowego utworu na fortepian „When Was”, ale ona i Smith w dużej mierze postępują w zamierzonym tempie. Mógłby się sprawdzić jako muzyka ambientowa, gdyby ostry ton Smitha nie zdominował tak bardzo miksu; jego pierwsze pojawienie się w „Conservatory Gardens” po ponad minucie insynuujących interwałów fortepianowych Myersa jest nagłym szokiem przy pierwszym przesłuchaniu.

Mozaiki jest równie zainteresowany historią człowieka w parku, jak jego naturalnym pięknem. Jednym z najdłuższych i najpiękniejszych utworów na stosunkowo krótkiej płycie jest „Albert Ayler, medytacja w świetle”, w którym duch ikony późnego free-jazzu najwyraźniej zainspirował najbardziej luźną i serdeczną interakcję między nimi. „Imagine, mozaika dla Johna Lennona” nie jest (na szczęście) wersją „Imagine”, ale przedłużeniem atmosfery migoczącej tajemnicy, jaka panuje na albumie. Miejsce w pobliżu Central Parku, gdzie zmarł Lennon, jest popularnym miejscem pielgrzymek fanów Beatlesów; ponury ton albumu sugeruje świadomość milionów istnień i śmierci, które składają się na przeszłość Nowego Jorku, samą gęstość historii ludzkości, którą można poczuć w każdym centymetrze kwadratowym miasta.

Eksplorując stosunkowo niewielką część Nowego Jorku jako mikrokosmos jego złożoności, album Smitha i Myersa jest duchowym krewnym oszałamiających solowych albumów gitarowych Lorena Connorsa Park Piekielnej Kuchni I 9. Aleja, który przedstawiał zanikającą irlandzko-amerykańską historię gentryfikującej dzielnicy Hell’s Kitchen na Manhattanie. Podobnie jak te albumy, Mozaiki jest krótki, bo zaledwie 36 minut, z czego ponad jedną czwartą zajmują „Ogrody Konserwatorium”. Ale nie wydaje się to małe, nawet w porównaniu z niemal nieprawdopodobnie ambitnymi eposami Smitha, takimi jak czteroipółgodzinny nominowany do Pulitzera Dziesięć lat wolności. Jego granice wydają się wykraczać poza jego granice, jakby istniał teoretyczny utwór na każdą łąkę i jezioro w Central Parku, a to był tylko niewielki wyciek z rozległego równoległego wszechświata renderowanego za pomocą muzyki.